Μετά από 1 μήνα και κάτι, θυμήθηκα ότι έχω ένα blog και πρέπει να γράψω και τίποτα γιατί έχει αραχνιάσει.... Ο λόγος είναι ότι απλά δε προλαβαίνω!!!
Τα ευχάριστα είναι ότι έπιασα δουλειά εδώ και 3 βδομάδες. Είναι σε μια εταιρία που πουλάει αυτοματισμούς, όργανα για μετρήσεις κλπ. Είμαι κάτι ανάμεσα σε γραμματεία και προώθηση προϊόντων. Το καλό είναι ότι δε καλώ εγώ να πουλήσω (γιατί εκεί πέφτει βρισίδι-το έχω κάνει και δεν αντέχεται), αλλά παίρνουν αυτοί και εσύ συμβουλεύεις τί θα μπορούσαν να αγοράσουν.
Το κλίμα είναι καλό, το ίδιο και οι συνάδελφοι. Φυσικά και είμαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης (η πιο νέα, η πιο μικρή) και όλα τα θελήματα τα κάνω εγώ. Μεγάλο μειονέκτημα είναι το ωράριο. Πιάνω δουλειά στις 8.30 και σχολάω standard μετά τις 7. Βάλε και μια ώρα και κάτι για το πήγαινε και άλλο τόσο για το έλα (η δουλειά είναι στο Κερατσίνι κ εγώ μένω Δάφνη). Μου τρώει όλη τη μέρα και δε προλαβαίνω να κάνω τίποτα. Καταλαβαίνετε ότι το ΣΚ τρέχω και δε φτάνω για να κάνω τις δουλειές που έχω αφήσει πίσω (και έτσι πήγε τόσο πίσω το κακόμοιρο τούτο blog). Ο μισθός είναι ο βασικός χωρίς υπερωρίες. Άρα καθόλου χρόνος για ξεκούραση τις καθημερινές και γεμάτα ΣΚ αλλά δε με φοβάμαι, είμαι μάχιμη εγώ :D
Άλλα συνταρακτικά νέα δεν υπάρχουν, και υπόσχομαι ότι σιγά σιγά θα επανέλθω και εγώ στην blogο-καθημερινότητά μου.
