Τεστ Μυωπίας

Μετά από πολύ καιρό αποφάσισα να ανανεώσω αυτό το αραχνιασμένο, από την αχρηστία, blog.

Αφορμή ήταν ένα τεστάκι που βλέπεις αν έχεις μυωπία ή όχι. Μου φάνηκε πανέξυπνο, γέλασα πολύ και έτσι αποφάσισα να το αναρτήσω στο blog μου (για να δείξω ότι υπάρχω κιόλας...) .

Να πω βέβαια ότι το συγκεκριμένο τεστ το πήρα από το Απολίτιστο Στέκι.

Αν βλέπεις τον Albert Einstein σημαίνει ότι δεν έχεις κανένα πρόβλημα όρασης.

Αν βλέπεις τη Marilyn Monroe, τότε έχεις μυωπία.

Τέλος, αν βλέπεις τον Einstein, κάνε λίγο πίσω και θα δεις τη Monroe.

P.S.1 Εννοείται οτι αν φοράς γυαλιά τα βγάζεις πριν κάνεις το τεστ.

PS.2 Μη το πείτε πουθενά αλλά και εγώ τη Monroe είδα :D

BDD-Body Dysmorphic Disorder

Χθες το βράδυ έβαλα MTV και είδα ένα πρόγραμμα που έχει, το True Life. Ουσιαστικά είναι σαν ντοκιμαντέρ που δείχνει σε κάθε επεισόδιο τις ζωές κάποιων άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων που έχουν όμως κάτι κοινό (π.χ. είναι εθισμένοι σε ουσίες, σε παιχνίδια ή θέλουν να κάνουν πλαστικές κτλ).

Χθες είχε 2 κοπέλες, οι οποίες θεωρούσαν τον εαυτό τους άσχημο. Δεν έβρισκαν κάτι καλό πάνω στο πρόσωπό τους και ας λέγανε οι γύρω τους ότι όλα αυτά είναι στο μυαλό τους.

Η μία κοπέλα έκανε αυξητική στήθους και ρινοπλαστική για την οποία στην αρχή ήταν πολύ ευτυχισμένη αλλά μετά από 2 μήνες άρχισε να αισθάνεται και πάλι χάλια με τον εαυτό της.

Η άλλη, μοντέλο εσωρούχων, έκανε πλαστική στο στήθος και μπότοξ στο πρόσωπο. Όμως και αυτή δεν έμεινε ευχαριστημένη και ξαναγύρισε στον πλαστικό, ο οποίος τη διαβεβαίωσε οτι δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω.

Και οι δύο κάνανε πλαστική στο στήθος για να μην επικεντρώνεται ο κόσμος στο πρόσωπό τους.

Από ότι διάβασα σήμερα στο google πρόκειται για μια ασθένεια, η οποία ονομάζεται BDD (Body Dysmorphic Disorder) όπου το άτομο που την έχει βλέπει τον εαυτό του διαφορετικά από όλους τους άλλους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το άτομο να μην μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του και να κλείνεται στον σπίτι του αλλά και στον εαυτό του επειδή φοβάται για τη γνώμη των γύρω του. Πολλές φορές σχετίζεται με τροφικές διαταραχές. Μάλιστα εκτιμάται ότι το 1-2% του πληθυσμού της γης έχει αυτή την ασθένεια. Η θεραπεία είναι η ψυχολογική βοήθεια.

Και ρωτάω τώρα εγώ. Πώς ξεφυτρώνουν τόσες ψυχικές ασθένειες ρε γαμώτο τα τελευταία χρόνια. Μπορεί το ποσοστό να φαίνεται λίγο σε κάποιους και αυτή η ασθένεια χαζή αλλά είναι δυνατόν να μας έχουν βάλει στο τρυπάκι να μοιάσουμε στα πρότυπα που βλέπουμε τις τηλεοράσεις και στα περιοδικά με τις photoshop-αρισμένες κοπέλες. Να χάνονται τόσα άτομα από ανορεξία γιατί πρέπει (!) να μοιάσουμε σε κάτι που δεν υπάρχει..Να κοιτάμε στον καθρέπτη και να βλέπουμε ένα άλλο είδωλο αλλοιωμένο και όχι το δικό μας. Βέβαια όταν στη Αμερική για την ενηλικίωση των κοριτσιών οι γονείς κάνουν δώρο πλαστική τι άλλο μπορείς να περιμένεις..

Το επεισόδιο μπορείτε να το δείτε εδώ.

Κλείνοντας ελπίζω, αν και δε το βλέπω, να μην αυξηθεί αυτό το ποσοστό τα επόμενα χρόνια και και να μην έρθει και αυτή η "μόδα" στην Ελλάδα.

Μαρκαδόρος

Τους Τριημιτόνιο τους γνωρίσαμε από το X-Factor 1. Αν και ποτέ δεν παρακολούθησα το συγκεκριμένο διαγωνισμό, τους Τριημιτόνιο τους πέτυχα μια φορά και από κει και πέρα έβλεπα στο αγαπημένο Youtube κάθε εμφάνιση τους. Ωραίες φωνές (ειδικά ο ένας με τα μακριά μαλλιά-ονόματα δε ξέρω), χαμηλών τόνων και πάνω από όλα φαίνονται καλά παιδιά και οτι αγαπάνε αυτό που κάνουν. Πριν από λίγες μέρες, έτυχε να ακούσω το πρώτο τους τραγούδι, με το οποίο έχω πάθει μια ψύχωση. Θυμίζει κάτι από τα παλιά, με καταπληκτική μουσική που σε ταξιδεύει. Απολαύστε:

P.S.: Νομίζω οτι έχει αλλάξει ένα μέλος. Αν ξέρει κανείς κάτι, ας με ενημερώσει. Thanks :D

Η οδύσσεια του 2010

Στο προηγούμενο post σας είχα υποσχεθεί ότι θα γράψω τί μου έχει συμβεί στις 15 πρώτες ημέρες του 2010.

Λίγες μέρες πριν έρθει το 2010 είχαμε πάει με μια παρέα από το ΤΕΙ στο παγοδρόμιο που βρισκόταν έξω από το Θέατρο Badminton. Εγώ δε μπήκα στο παγοδρόμιο (δεν έχω καθόλου ισορροπία και έχω κακές αναμνήσεις από προηγούμενη φορά που είχα γνωριστεί καλά με τον πάγο) αλλά και πάλι περάσαμε τέλεια γιατί καθόμουν έξω με ένα παιδί από τη παρέα και σχολιάζαμε τις τούμπες που τρώγανε όλοι. Επίσης, φάγαμε hot-dog και επιτέλους δοκίμασα το ΤΕΛΕΙΟ γεμιστό τσουρέκι με κάστανο από τον Τερκενλή. Έτσι αποφασίσαμε την επόμενη Κυριακή (03/01) να το ξανακανονίσουμε και να μπούμε όλοι μαζί αυτή τη φορά. Έτσι και έγινε.

Βρεθήκαμε τη Κυριακή έξω από το Badminton και την ώρα που περιμέναμε να έρθουν όλοι, σε μια απότομη κίνηση γυρίζει το πόδι μου και αρχίζω να πονάω. Δε δίνω σημασία επειδή δε πόναγε πολύ και αφού ήρθαν όλοι πάμε κανονικά στο παγοδρόμια. Εγώ ξανακάθησα έξω (ε, με χτυπημένο πόδι είπα να μην το διακινδυνέψω) και κοντά στο τέλος της ώρας ένα από τα παιδιά της παρέας από απροσεξία πέφτει στο ξύλο και σκίζεται το φρύδι του. Αφού του δίνονται οι πρώτες βοήθειες, μας λένε ότι πρέπει να πάμε σε κάποιο εφημερεύον να γίνουν τα απαραίτητα ράμματα. Πηγαίνουμε, του κάνουν όλες τις απαραίτητες εξετάσεις και μετά του γίνονται τα ράμματα. Φτάνω το απόγευμα στο σπίτι και κοιτάζω το πόδι το οποίο φυσικά και είχε τουμπανιάσει αλλά ευτυχώς δεν ήταν κάτι σοβαρό. Απλά τώρα προσέχω πιο πολύ γιατί είναι πιο εύκολο να γυρίσει. Αλλά η οδύσσεια δε τελειώνει εδώ.

Στις 13 του μηνός, μου λέει η μητέρα μου να την πάω κάπου με το αυτοκίνητο, να την αφήσω και μετά να γυρίσω πίσω (κάτι που κάνουμε σχεδόν μια φορά την εβδομάδα). Φεύγουμε κανονικά και τσακ. Τρακάρουμε με ένα μηχανάκι. Ευτυχώς, το μηχανάκι χτύπησε τη πίσω πόρτα του οδηγού και έσπασε το συγκεκριμένο παράθυρο, γιατί θα μπορούσε να σπάσει το μπροστά τζάμι και να πέσουν όλα τα γυαλιά πάνω μου και πάνω στη μητέρα μου και να έχουμε άλλα. Εγώ φυσικά σε κατάσταση σοκ (ευτυχώς ήταν η μητέρα μου δίπλα και με ηρεμούσε) και το παιδί από το μηχανάκι είχε γδάρει τα δάχτυλα από το πέσιμο. Ήρθε η τροχαία, ύστερα φωνάξαμε και την ασφαλιστική και τώρα η υπόθεση είναι στις ασφαλιστικές για να δούμε ποιός φταίει (εγώ λέω αυτός, αυτός λέει εγώ), ας τα βγάλουν πέρα οι ασφαλιστικές που είναι και η δουλειά τους αυτή.

Καθόμουν και το σκεφτόμουν ότι τελικά ισχύει αυτό που λένε. Αυτό που φοβάσαι, αυτό θα σου τύχει. Στο δρόμο, δε φοβάμαι τίποτα παραπάνω από τα μηχανάκια με τους ελιγμούς και τις σφήνες που κάνουν.

Το μόνο που εύχομαι λοιπόν είναι να αλλάξει λίγο η τύχη μου γιατί σε λίγο θα φοβάμαι να βγω από το σπίτι...

Grey's Anatomy: The Video Game

Γεια σας και καλή Χρονιά σε όλους. Ό,τι επιθυμεί ο καθένας και εμένα να σταματήσει να με καταδιώκει η bad luck μου (σε λίγο καιρό έρχεται post για την οδύσσεια των 15 πρώτων ημερών του 2010.).. Για να μην είναι πολύ στενάχωρο το πρώτο post του 2010, αποφάσισα να κάνω ένα review του Grey's Anatomy: The Video Game.

Και πάλι αυτό είναι το κυρίαρχο ζευγάρι

Το Seattle Grace Hospital βρίσκεται σε μια από τις χειρότερες πανδημίες που έχει αντιμετωπίσει και βέβαια ο κάθε γιατρός ασχολείται με τα θέματα που τον καίνε (ναι, καλά καταλάβατε, οι περισσότεροι με τα γκομενικά τους ασχολούνται).

Ουσιαστικά το παιχνίδι είναι 5 επεισόδια της σειράς Grey's Anatomy. Κάθε επεισόδιο χωρίζεται σε σκηνές και κάθε σκηνή σε πράξεις. Παίρνεις εσύ το ρόλο των κεντρικών ηρώων και καλείσαι να πάρεις επαγγελματικές αλλά και προσωπικές αποφάσεις. Φυσικά καλείσαι να κάνεις και πολλών ειδών εγχειρήσεις (έδειξα επιτέλους ότι θα γινόμουν μια τέλεια χειρούργος...). Όλα αυτά είναι χωρισμένα σε minigames τα οποία πρέπει να ολοκληρώσεις σε κάποιο συγκεκριμένο χρόνο.

Γρήγορα τα ράμματα γιατί τελειώνει ο χρόνος-Μη τα θαλασσώσεις

Να πω την αλήθεια το παιχνίδι δεν ανακαλύπτει τη πυρίτιδα. Ούτε είναι ένας από τους τίτλους που πρέπει να παίξεις (είτε σε γραφικό επίπεδο είτε σε επίπεδο ιστορίας). Είναι ένα απλό και μικρό σε διάρκεια παιχνίδι χωρίς δύσκολους "γρίφους", το οποίο απευθύνεται καθαρά και μόνο στους φανς της σειράς. Το μόνο πράγμα που εμένα με χάλασε ήταν ότι δε μπορούσα να αποφύγω κάπως τους διαλόγους.

Παίρνοντας διαταγές από τον Chief.

Αν είστε fan της σειράς, τολμήστε το.Τώρα γιατί έκανα αυτό το review; Μάλλον ο απώτερος σκοπός είναι να μπω στο μάτι του Javatzis :D