Η οδύσσεια του 2010

Στο προηγούμενο post σας είχα υποσχεθεί ότι θα γράψω τί μου έχει συμβεί στις 15 πρώτες ημέρες του 2010.

Λίγες μέρες πριν έρθει το 2010 είχαμε πάει με μια παρέα από το ΤΕΙ στο παγοδρόμιο που βρισκόταν έξω από το Θέατρο Badminton. Εγώ δε μπήκα στο παγοδρόμιο (δεν έχω καθόλου ισορροπία και έχω κακές αναμνήσεις από προηγούμενη φορά που είχα γνωριστεί καλά με τον πάγο) αλλά και πάλι περάσαμε τέλεια γιατί καθόμουν έξω με ένα παιδί από τη παρέα και σχολιάζαμε τις τούμπες που τρώγανε όλοι. Επίσης, φάγαμε hot-dog και επιτέλους δοκίμασα το ΤΕΛΕΙΟ γεμιστό τσουρέκι με κάστανο από τον Τερκενλή. Έτσι αποφασίσαμε την επόμενη Κυριακή (03/01) να το ξανακανονίσουμε και να μπούμε όλοι μαζί αυτή τη φορά. Έτσι και έγινε.

Βρεθήκαμε τη Κυριακή έξω από το Badminton και την ώρα που περιμέναμε να έρθουν όλοι, σε μια απότομη κίνηση γυρίζει το πόδι μου και αρχίζω να πονάω. Δε δίνω σημασία επειδή δε πόναγε πολύ και αφού ήρθαν όλοι πάμε κανονικά στο παγοδρόμια. Εγώ ξανακάθησα έξω (ε, με χτυπημένο πόδι είπα να μην το διακινδυνέψω) και κοντά στο τέλος της ώρας ένα από τα παιδιά της παρέας από απροσεξία πέφτει στο ξύλο και σκίζεται το φρύδι του. Αφού του δίνονται οι πρώτες βοήθειες, μας λένε ότι πρέπει να πάμε σε κάποιο εφημερεύον να γίνουν τα απαραίτητα ράμματα. Πηγαίνουμε, του κάνουν όλες τις απαραίτητες εξετάσεις και μετά του γίνονται τα ράμματα. Φτάνω το απόγευμα στο σπίτι και κοιτάζω το πόδι το οποίο φυσικά και είχε τουμπανιάσει αλλά ευτυχώς δεν ήταν κάτι σοβαρό. Απλά τώρα προσέχω πιο πολύ γιατί είναι πιο εύκολο να γυρίσει. Αλλά η οδύσσεια δε τελειώνει εδώ.

Στις 13 του μηνός, μου λέει η μητέρα μου να την πάω κάπου με το αυτοκίνητο, να την αφήσω και μετά να γυρίσω πίσω (κάτι που κάνουμε σχεδόν μια φορά την εβδομάδα). Φεύγουμε κανονικά και τσακ. Τρακάρουμε με ένα μηχανάκι. Ευτυχώς, το μηχανάκι χτύπησε τη πίσω πόρτα του οδηγού και έσπασε το συγκεκριμένο παράθυρο, γιατί θα μπορούσε να σπάσει το μπροστά τζάμι και να πέσουν όλα τα γυαλιά πάνω μου και πάνω στη μητέρα μου και να έχουμε άλλα. Εγώ φυσικά σε κατάσταση σοκ (ευτυχώς ήταν η μητέρα μου δίπλα και με ηρεμούσε) και το παιδί από το μηχανάκι είχε γδάρει τα δάχτυλα από το πέσιμο. Ήρθε η τροχαία, ύστερα φωνάξαμε και την ασφαλιστική και τώρα η υπόθεση είναι στις ασφαλιστικές για να δούμε ποιός φταίει (εγώ λέω αυτός, αυτός λέει εγώ), ας τα βγάλουν πέρα οι ασφαλιστικές που είναι και η δουλειά τους αυτή.

Καθόμουν και το σκεφτόμουν ότι τελικά ισχύει αυτό που λένε. Αυτό που φοβάσαι, αυτό θα σου τύχει. Στο δρόμο, δε φοβάμαι τίποτα παραπάνω από τα μηχανάκια με τους ελιγμούς και τις σφήνες που κάνουν.

Το μόνο που εύχομαι λοιπόν είναι να αλλάξει λίγο η τύχη μου γιατί σε λίγο θα φοβάμαι να βγω από το σπίτι...