Χθες το απόγευμα γύρισα απο το χωριό, τη ξακουστή Μαγούλα(όχι αυτή κοντά στην Αθήνα αλλά τη Μαγούλα Μεσσηνίας). Είχα φύγει Δευτέρα μεσημέρι και το απόγευμα ήμουν εκεί. Ο δρόμος ήταν πολύ καλός μέχρι την Τρίπολη αλλά ύστερα έπρεπε να ήσουν προσεκτικός λόγω στροφών και του στενού δρόμου. Πήγα με τη μητέρα μου που είχε κάτι δουλειές να κάνει και να δούμε το σπίτι που το είχε φτιάξει ο θείος μου και είχαμε να πάμε πάρα πολλά χρόνια. Καταλαβαίνετε το σοκ που έπαθα μόλις πήγα αφού στο χωριό δεν υπήρχε ψυχή. Έβγαινες στο δρόμο και μια καλημέρα δεν μπορούσες να πεις( μόνο κάτι κότες συναντούσες). Γραφικό χωριό αλλά μπορούσες να ζήσεις για πολύ λίγο καιρό( ειδικά εγώ που έχω συνηθίσει στη φασαρία και την πολυκοσμία) και μόνο με αυτοκίνητο αφού στο χωριό το μόνο που υπήρχε ήταν ένα μπακάλικο-καφενείο και τίποτα άλλο. Μόνο αν είχες αυτοκίνητο μπορούσες να πας στα γύρω χωριά που είχαν περισσότερο κόσμο(μη φανταστείτε τρελό πληθυσμό) αλλά δυστυχώς εμείς δεν είχαμε αμάξι και έτσι έπρεπε να φωνάξουμε ταξί για τις μετακινήσεις. Φυσικά κλεινόμασταν στο σπίτι από τις 8 αφού τότε βράδιαζε και καθόμασταν και βλέπαμε τηλεόραση. Το τι μύγα σκοτώσαμε αυτές τις 2 μέρες δε λέγεται. Το μόνο πρόβλημα που δεν είχες εκεί ήταν το θέμα του parking. Είχε άπλα και ακόμα και στα μεγαλύτερα χωριά μπορούσες να παρκάρεις άνετα.
Γενικά ωραία εμπειρία και ένας καλός τρόπος για να ξεφύγεις απο το καυσαέριο και τα προβλήματα της πόλης, να ηρεμήσεις και να κάνεις ολιγοήμερες διακοπές-πάντα όμως με αυτοκίνητο.
1 σχόλιο:
Τέτοιες αποδράσεις από τη βουή της πόλης είναι βάλσαμο αλλά δεν ειναι και για πολύ. ΌΠως και να χει κι εγώ τις ψιλοτολμάω (πολύ αραιότερα από παλιά πάντως) στο χωριό του πατέρα μου στην ορεινή Ναυπακτία (Κλεπά λέγεται).
Δημοσίευση σχολίου