Σε λίγο θα τους πληρώνουμε κιόλας...

Πρώτα από όλα να πω χρόνια πολλά σε αυτούς που γιορτάζουν σήμερα. Και όποιος έχει Δημήτρη/ Δήμητρα να τους χαίρεται κτλ. Περνάω κατευθείαν στο θέμα.
Μια γνωστή μου τελείωσε Ιστορικό-Αρχαιολογικό και όπως είναι λογικό άρχισε να ψάχνει δουλειά σε μουσεία. Άνοιξε τις αγγελίες και άρχισε τα τηλέφωνα. Η απάντηση ήταν η ίδια: "Προσλαμβάνουμε σε όλες τις θέσεις, σε όποια θέση θέλετε εσείς. Αλλά.....ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ. Μετά από κάποιες ώρες εργασίας, σας δίνουμε ένα χαρτί που λέει ότι δουλέψατε στο μουσείο μας". Δηλαδή πηγαίνεις, τους δουλεύεις και το όφελος σου είναι ένα χαρτί. Το παίρνεις το χαρτί και πηγαίνεις για καφέ μαζί του, το πηγαίνεις βόλτες και γενικά είσαι ευτυχισμένος γιατί σπούδασες, έχεις δουλέψει και έχεις συμβάλλει στη κοινωνία. Οι λογαριασμοί που τρέχουν, τα προσωπικά έξοδα δεν σε αγγίζουν γιατί εσύ έχεις το χαρτί και έχουν λυθεί ουσιαστικά όλα σου τα προβλήματα. Και το πιο τρελό είναι οτι τα μουσεία αυτά έχουν κόσμο που δουλεύει εθελοντικά. Ρε μας κοροϊδεύετε; Σε λίγο θα δουλεύουμε και σαν ευχαριστώ θα τους πληρώνουμε και από πάνω για το καλό που μας κάνανε.
Και από την αντίπερα όχθη, ακούς στη ΕΡΤ μισθό 20.000 ευρώ για κάθε επεισόδιο (1 επεισόδιο τη βδομάδα, do the math please), τον οποίο πληρώνω εγώ και εσύ και στην ιδιωτική τηλεόραση 100.000 το μήνα. Όλα αυτά χωρίς να έχουν σπουδάσει και χωρίς να κάνουν ουσιαστικά τίποτα. Και ύστερα λένε κοροιδευτικά: "Αμάν όλοι θέλουν να γίνουν τραγουδιστές και να βγούν στη τηλεόραση;".
Γιατί κύριος να πάω να σπουδάσω; Ποιό το κίνητρο; Γιατί να μην κυνηγήσω και εγώ το εύκολο χρήμα;

Πολύ γέλιο

Σπάνια γελάω με τη καρδιά μου όταν βλέπω βιντεάκια στο αγαπητό YouTube. Αλλά με το συγκεκριμένο video του Remi Gaillard πέθανα στα γέλια. Είδα και τα υπόλοιπα που έχει ανεβάσει αλλά δε τα βρήκα τόσο καλά.

Just Enjoy....

Ζητείται ελπίς...

Μια από αυτές τις μέρες έπεσε στα χέρια μου η εφημερίδα City Press. Μέσα υπήρχε το ένα δημοσίευμα από την Μαρία-Ελένη Σπυροπούλου το οποίο περιείχε και τα εξής:

"Από την ημέρα που ανακοινώθηκαν οι εκλογές 55.800 Έλληνες έτρεξαν -κυριολεκτικά ποδοπατήθηκαν- για να γίνουν μέλη του ΠΑΣΟΚ. Συγκεκριμένα, οι περισσότερες εγγραφές έγιναν στα βόρεια και στα νότια προάστια, ενώ για πρώτη φορά από ιδρύσεως του Κινήματος συνολικά 156.000 μέλη πληρώνουν τη συνδρομή τους στο κόμμα, τη στιγμή που μέχρι πρότινος, ακόμα και στις ένδοξες εποχές του Ανδρέα Παπανδρέου, τα μέλη που ανταποκρίνονταν με συνέπεια στις οφειλές τους δε ξεπερνούσαν τις 110.000."

Και αυτό δυστυχώς είναι αλήθεια. Πας, γράφεσαι στο κόμμα (στο κάθε κόμμα, δεν έχω κάτι ενάντια στο ΠΑΣΟΚ), δηλώνεις συμπαράσταση, βοηθάς με όποιο τρόπο σου υποδείξουν με την ελπίδα ότι εσύ ή κάποιο οικείο σου πρόσωπο θα βολευτεί σε καμία θέση στο Δημόσιο. Κάνεις ουσιαστικά τη δουλειά που θέλουν αυτοί και σε πληρώνουν με μια υπόσχεση (αυτό και αν είναι φτηνά εργατικά χέρια). Δε ξέρω ποιός βγαίνει νικητής από αυτό το αλισβερίσι. Ο πολίτης, ο οποίος νομίζει ότι όταν χρειαστεί το κόμμα αυτό θα είναι δίπλα του ή οι πολιτικοί που κάνουν ολόκληρες προεκλογικές εκστρατείες με μηδενικό κόστος σε εργατικό δυναμικό. Και μη κοροϊδευόμαστε, το κάθε κόμμα θα διορίσει μόνο τους πολύ δικούς του και όχι όλους αυτούς.
Αλλά όπως είπε και κάποιος γνωστός μου, αυτό γίνεται για να πεις στο τέλος ότι τουλάχιστον προσπάθησα και να έχεις την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει. Απλά κρίμα...