Ζητείται ελπίς...

Μια από αυτές τις μέρες έπεσε στα χέρια μου η εφημερίδα City Press. Μέσα υπήρχε το ένα δημοσίευμα από την Μαρία-Ελένη Σπυροπούλου το οποίο περιείχε και τα εξής:

"Από την ημέρα που ανακοινώθηκαν οι εκλογές 55.800 Έλληνες έτρεξαν -κυριολεκτικά ποδοπατήθηκαν- για να γίνουν μέλη του ΠΑΣΟΚ. Συγκεκριμένα, οι περισσότερες εγγραφές έγιναν στα βόρεια και στα νότια προάστια, ενώ για πρώτη φορά από ιδρύσεως του Κινήματος συνολικά 156.000 μέλη πληρώνουν τη συνδρομή τους στο κόμμα, τη στιγμή που μέχρι πρότινος, ακόμα και στις ένδοξες εποχές του Ανδρέα Παπανδρέου, τα μέλη που ανταποκρίνονταν με συνέπεια στις οφειλές τους δε ξεπερνούσαν τις 110.000."

Και αυτό δυστυχώς είναι αλήθεια. Πας, γράφεσαι στο κόμμα (στο κάθε κόμμα, δεν έχω κάτι ενάντια στο ΠΑΣΟΚ), δηλώνεις συμπαράσταση, βοηθάς με όποιο τρόπο σου υποδείξουν με την ελπίδα ότι εσύ ή κάποιο οικείο σου πρόσωπο θα βολευτεί σε καμία θέση στο Δημόσιο. Κάνεις ουσιαστικά τη δουλειά που θέλουν αυτοί και σε πληρώνουν με μια υπόσχεση (αυτό και αν είναι φτηνά εργατικά χέρια). Δε ξέρω ποιός βγαίνει νικητής από αυτό το αλισβερίσι. Ο πολίτης, ο οποίος νομίζει ότι όταν χρειαστεί το κόμμα αυτό θα είναι δίπλα του ή οι πολιτικοί που κάνουν ολόκληρες προεκλογικές εκστρατείες με μηδενικό κόστος σε εργατικό δυναμικό. Και μη κοροϊδευόμαστε, το κάθε κόμμα θα διορίσει μόνο τους πολύ δικούς του και όχι όλους αυτούς.
Αλλά όπως είπε και κάποιος γνωστός μου, αυτό γίνεται για να πεις στο τέλος ότι τουλάχιστον προσπάθησα και να έχεις την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει. Απλά κρίμα...