Όλοι σαν παιδιά είχαμε κάποιους αγαπημένους παιδικούς ήρωες. Εγώ λάτρευα τον Popeye The Sailor. Ναι δεν είναι ακριβώς ο ήρωας που περιμένεις να αρέσει σε ένα κοριτσάκι αλλά εμένα με ενθουσίαζε αυτός ο χαρακτήρας. Δε ξέρω αν ήταν ο έρωτας του με την Olive Oyl ή ο δυναμισμός του μόλις έτρωγε το σπανάκι.Στην εφηβεία έφαγα ένα κόλλημα με τον Donald Duck, το οποίο δεν έχω ακόμα ξεπεράσει. Αυτό μαρτυράνε τα κλειδιά μου που έχουν 2 φιγούρες του(τα κλεδιά δεν είναι τόσο βαριά όσο τα κουκλάκια βεβαίως, βεβαίως..). Το ξέρω οτι είναι παιδικό αλλά ενθουσιάζομαι όταν βλέπω οτιδήποτε έχει σχέση με τον Donald. Μου άρεσε αυτή η ατυχία που κουβαλάει, την οποία πίστευα οτι κουβαλάω και εγώ. Είναι εγωιστής, φωνακλάς αλλά και πολυ γλυκός με τους ανθρώπους που αγαπά.Τώρα τελευταία άρχισα να βλέπω και SpongeBob SquarePants (Javatzis είσαι υπέυθυνος γι' αυτό)..Και απο εκεί ξεχώρισα τον Patrick Star ο οποίος μέσα στην αθωότητα του πιστεύω οτι είναι ένας απο τους πιo καλούς χαρακτήρες της σειράς.Ελπίζω να συνεχίσουν να βγαίνουν τέτοιοι ήρωες απο comics, οι οποίοι θα συντροφεύουν τις επόμενες γενιές, θα τους περνάνε θετικά μηνύματα για θέματα όπως η φιλία, η οικογένεια κ.α. και φυσικά θα μας κάνουν και πάλι παιδιά οταν αποφασίσουμε να δούμε κάποιο επεισόδιο ή να διαβάσουμε ένα τεύχος.
Πρίν απο λίγες μέρες τελείωσα το συγκεκριμένο παιχνίδι. Η ιστορία είναι η εξής: Εσύ είσαι ο Hans Christian Andersen, ο οποίος είναι φτωχός και προσπαθεί να ζήσει. Συναντάς την πριγκίπισσα, η οποία έχει φύγει απο το παλάτι την ημέρα των γενεθλίων της και προσπαθείς να την βοηθήσεις να γυρίσει πίσω σώα. Απαγάγεται απο το Άρχοντα του Σκότους(τι πρωτοτυπία...) και προσπαθείς να σώσεις την πριγκίπισσα αλλά και το παλάτι. Δεν μ' άρεσε καθόλου.Το παιχνίδι υποτείθεται οτι είναι adventure αλλά δυστυχώς δεν υπήρχαν γρίφοι. Απλά σου έλεγε να κάνεις κάποια πράγματα, να ψάξεις αντικείμενα..Δε χρειάστηκε ούτε για μιά φορά να χρησιμοποιήσω τη λογική μου. Ένα άλλο μειονέκτημα ήταν οτι για να κάνεις interact με κάποιο αντικείμενο έπρεπε να πάς το ποντίκι σε μια συγκεκριμένη θέση(δηλαδή δεν έφτανε να πατήσεις οπουδήποτε πάνω στο αντικείμενο αλλά σε κάποιο σημείο). Το μόνο καλό σημείο ήταν οτι είχε happy end όχι όπως κάποια άλλα adventure που έχω παίξει τελευταία.
Κρίμα για την The Adventure Company, η οποία μας έχει συνηθίσει σε πολύ καλά adventures(βλ. Agatha Christie-And Then There Were None, Broken Sword όλη η σειρά, Keepsake κ.λ.π.).
Έδωσαν στους κάτοικους της Μόσχας μια ημέρα ρεπό να μην πάνε στη δουλειά τους αλλά να μείνουν σπίτι, προκειμένου να συνευρεθούν ερωτικά. Ο σκοπός του συγκεκριμένου μέτρου ιερός: η αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας. Οσες γυναίκες μάλιστα γεννήσουν ακριβώς ύστερα από εννέα μήνες στις 12 Ιουνίου(εθνική εορτή της Ρωσίας) θα βραβευθούν με ένα αυτοκίνητο!Μάλιστα,το έχουν ξαναεφαρμόσει αυτό το μέτρο με απόλυτη επιτυχία αφού τη συγκεκριμένη μέρα 3πλασιάστηκαν οι γεννήσεις φτάνοντας τις 75.Σε εμάς γιατί δε το εφαρμόζουν;
Αποφάσισα να γράψω το δράμα μου..Φοιτώ σε μια σχολή. Το Μάρτιο του 2007 γράψαμε τελικές εξετάσεις σ' ένα εργαστήριο.Μετά απο λίγες μέρες βγαίνουν τα αποτελέσματα έξω απο το γραφείο του καθηγητή. Πηγαίνω εκεί και βλέπω οτι το μάθημα το έχω περάσει(hooray hooray...). Ξέχασα να αναφέρω οτι το μάθημα είναι αναγκαίο για πρακτική άσκηση. Πάω στις αρχές του Σεπτέμβρη να πάρω το χαρτί που πρέπει να δώσω στην εταιρία απο τη γραμματεία. Η οποία μου λέει οτι ο καθηγητής ουδέποτε έδωσε τις βαθμολογίες δηλαδή τις ανάρτησε έξω απο το γραφείο του αλλά δε μπήκε στο κόπο εδώ και 6 μήνες να τις δώσει στη γραμματεία. Ψύχραιμη εγώ πάω και βρίσκω βοηθούς του εργαστηρίου, οι οποίοι μου κάνουν τους κινέζους. Μου λένε οι μισοί οτι τα έχουν δώσει ήδη, οι άλλοι μισοί οτι είναι δουλειά τον καθηγητή.. Που όμως να τον βρώ εγώ τον καθηγητή που δεν έρχεται ούτε όταν γράφουμε εξετάσεις; Που είναι 70 φεύγα χρονών και δε καταλαβαίνει πού πατάει και πού βρίσκεται; Που η γραμματεία με έχει φλωμόσει στο παραμύθι οτι τον παίρνει τηλέφωνο; Μήπως να πάω απλά να ρίξω μια βόμβα και να φύγω σαν κυρία έτσι όπως μπήκα; Γιατί δε θα μου τα σπάσουν αυτοί τα νεύρα.....
Το είδα σε ένα site και γέλασα πολύ.. Οι απαντήσεις είναι μπροστά στα μάτια μας, οι πιο προφανείς. Γιατί να παιδευόμαστε;
Εκλογές χθές και όλη η Ελλάδα είχε μπεί σε αυτό το κλίμα μέρες τώρα.Εμένα πάλι δε μου έκανε καμιά αίσθηση ποιός θα έβγαινε πρώτος, αν θα ήταν πεντακομματική η Βουλή ή όχι, αν το πρώτο κόμμα θα ήταν αυτοδύναμο, αν θα πηγαίναμε για εκλογές την άλλη Κυριακή. Όχι ρε παιδιά δε με ενδιέφερε και ξέρετε γιατί; Γιατί κανένας απο αυτούς δε νοιάζεται για τον απλό λαό. Όλοι μας θυμούνται την προεκλογική περίοδο. Κάτι άλλο που πρέπει να τονίσουμε είναι οτι αυτά δεν ήταν ψηφοδέλτια, τα καλλιστεία του ANT1 ήταν. Όλοι οι διάσημοι μέσα ήταν.
Γι' αυτό και εγώ αποφάσισα χθές να δω την Εθνικάρα.Δε παίξανε καλά, οι Λιθουανοί το άξιζαν περισσότερο απο εμάς. Όμως πρέπει να συνυπολογίσουμε την κούραση (3 παιχνίδια σε 3 μέρες δεν είναι λίγα) και την απίστευτη ευστοχία των Λιθουανών έξω απο τα 6.25(τι ήταν κι αυτό...). Πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια στο Νίκο Ζήση ο οποίος ξελάσπωσε την Εθνική σε πολλές φάσεις αν και σε ολόκληρο το EuroΒasket δεν είχε δείξει τι πραγματικά αξίζει. Τέλος πάντων, να πώ με τη σειρά μου οτι σε αυτή την ομάδα ανήκουν πολλά μπράβο και οτι περιμένουμε στο μέλλον περισσότερες συγκινήσεις γιατί έχουν ψυχή.
Όλοι σαν παιδιά είχαμε κάποιους αγαπημένους παιδικούς ήρωες. Εγώ λάτρευα τον Popeye The Sailor. Ναι δεν είναι ακριβώς ο ήρωας που περιμένεις να αρέσει σε ένα κοριτσάκι αλλά εμένα με ενθουσίαζε αυτός ο χαρακτήρας. Δε ξέρω αν ήταν ο έρωτας του με την Olive Oyl ή ο δυναμισμός του μόλις έτρωγε το σπανάκι.
