Είχαμε κανονίσει με τη κολλητή μου σήμερα να πάμε για καφεδάκι στα Starbucks στο Πανεπιστήμιο (άσχετο αλλά το Toffee Nut Latte το βάλανε όλο το χρόνο whoopee whoopee!-όποιος δεν έχει δοκιμάσει να το κάνει ίσως είναι ο καλύτερος καφές που υπάρχει στα Starbucks). Στο Πανεπιστήμιο κατέβηκα με το λεωφορείο. Σε μία στάση ανεβαίνει ένας, πατημένα 50, που πούλαγε χαρτομάντιλα. Ρώταγε τον κόσμο αν θέλουν και ύστερα πήγαινε στον επόμενο. Φτάνει σε εμένα, με ρωτάει και του απαντάω :"Όχι". Χωρίς νεύρα, χωρίς μορφασμούς, χωρίς τίποτα. Και γυρνάει και μου λέει :"Καλά, πες και ένα ευχαριστώ". Έτοιμη ήμουν να γυρίσω να του πω:"Γιατί τί μου έκανες να σου πω κι ευχαριστώ;". Αλλά συγκρατήθηκα, πήρα βαθιές αναπνοές και του έριξα απλά ένα υποτιμητικό βλέμμα.
Όλοι του έλεγαν ένα όχι και σε κανέναν δεν αντιμίλησε; Μήπως επειδή με είδε κοπέλα, αποφάσισε να βγάλει τα κόμπλεξ του πάνω μου; Τί να πω.. Τρελοί υπάρχουν πολλοί...Και μάλλον τους τραβάω!!!
3 σχόλια:
ma re anastasia...diladi...ena euxaristw den mporeis na peis...irthe o anthrwpos kai se rwtise an thes xartomantila...pes tou ena euxaristw den thelw...ma eisai agenestati...loipon kati prepei na kaneis me tin symperifora sou...den paei allo plewn...
Είμαι, είμαι και ντρέπομαι για λογαριασμό μου..Αλλά τί να πείς με τη τωρινή νεολαία.. Έτσι και εγώ αποφάσισα με κάθε έναν που μιλάω να του λέω και ένα ευχαριστώ, έτσι να μας βρίσκεται..
Α μπράβο, ένα ευχαριστώ δεν κόστισε ποτέ!
Δημοσίευση σχολίου