Θέλω να την κάνω..Βαρέθηκα πια

Θέλω να φύγω απο το σπίτι.Πνίγομαι. Βαρέθηκα να κάθομαι όλη μέρα και να κοιτάω ένα γαμωκύκλωμα, το οποίο κολλάει σε όλα τα σημεία. Βαρέθηκα να είμαστε δύο άτομα στη συγκεκριμένη πτυχιακή και να παλεύω μόνη μου να τη βγάλω. Είμαι στο τσακ να τα παρατήσω.
Μέρες τώρα σκέφτομαι να φύγω απο το σπίτι. Και να πάω πού, όμως; Μέχρι που σκέφτομαι να φύγω απο την Ελλάδα.Νοιώθω οτι πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα να με κρατάει εδώ. Δε ξέρω αν έχω τα κότσια να το κάνω...

Χριστούγεννα?Πότε?

Λοιπόν εδώ και λίγες μέρες με ταλαιπωρεί ένα μείζον θέμα(λέμε τώρα..). Δε μπορώ να μπω στο κλίμα των Χριστουγέννων. Βρε τί πήγα σε σπίτια γνωστών που έχουν στολίσει, τι γύρισα την Αθήνα και είδα όλες τις βιτρίνες, τί το συζήτησα με γνωστούς. Τίποτα!!
Δε ξέρω αν φταίνε τα θέματα των τελευταίων ημερών, ή αν είναι η μαύρη αλήθεια οτι μεγαλώνω αλλά φέτος ούτε είχα τη παραμικρή όρεξη να στολίσω. Γενικά, να πω την αλήθεια, μου τη σπάει να είσαι ενήλικας και άτεκνος και να ενθουσιάζεσαι με τα Χριστούγεννα. Να είσαι παιδί, το καταλαβαίνω, περιμένεις δώρα, τα λαμπάκια στο δέντρο. Να είσαι γονιός, πάλι το καταλαβαίνω γιατί βλέπεις το βλαστάρι σου χαρούμενο και ό,τι το κάνει ευτυχισμένο σε κάνει και εσένα. Αλλά να είσαι ενήλικας και να ενθουσιάζεσαι με όλα αυτά μου φαίνεται κουτό. Επίσης, τα Χριστούγεννα, πάντα με έπιανε μια small κατάθλιψη (γιατί μαμά όλοι είναι ζευγάρια και εγώ μπακούρι???).
Αλλά όλα αυτά φέτος, δεν ισχύουν. Είμαστε 3 μέρες πριν, και ούτε τη γνωστή κατάθλιψη νιώθω, ούτε τίποτα. Μέχρι και νηστεία (καλά, mini νηστεία) άρχισα σήμερα για να νιώσω το εορταστικό κλίμα. Θα σας κρατάω ενήμερους για τις εξελίξεις (γιατί φυσικά και σας ενδιαφέρει σαν θέμα, δε το συζητάω)!!

Τι είναι αυτό; - What is that?

Χωρίς λόγια!!

Όλη η Ελλάδα καίγεται..

Πρώτα απ' όλα να τονίσω οτι ποτέ στη ζωή μου δεν έχω κατέβει σε πορεία. Ούτε καν έχω πάει να ψηφίσω στη σχολή στις εκλογές γιατί το θεωρούσα μάταιο. Αλλά αυτό που έχει γίνει τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα, αλλά και σε όλη τη χώρα μόνο ασυγκίνητο δε μπορεί να σε αφήσει.
Γούσταρα που έβλεπα τους μαθητές ξεσηκωμένους. Έδειχνε οτι ακόμα αυτός ο τόπος έχει αισθήματα και οτι ακόμα μας ενδιαφέρει έστω και στο ελάχιστο τί γίνεται γύρω μας. Βέβαια υπήρχαν και πολλοί, οι οποίοι το κάναν για τη πλάκα τους (μη κοροϊδευόμαστε, πάντα υπάρχει ο χαβαλές και το να γλυτώσουμε το μάθημα σ' αυτές τις περιπτώσεις). Αλλά και πάλι, ήταν απάνθρωπο αυτό που έγινε και κάπως έπρεπε να αντιδράσουν. Γιατί, ό,τι και να του είπε ο 15χρονος, ο μπάτσος (αστυνομικό δεν τον λες με τίποτα) δεν είχε το δικαίωμα όχι να το κάνει αλλά ούτε να σκεφτεί να τον σημαδεύσει. Για όνομα του Θεού, ήταν ΠΑΙΔΙ. Θα ήθελε ένας συνάδελφος του (μπάτσος και αυτός) να κάνει το ίδιο στα παιδιά του;
Άλλο βέβαια αυτές οι πορείες που έγιναν από μαθητές και φοιτητές και άλλο αυτό που έγινε το βράδυ. Αυτές οι λεηλασίες και το πλιάτσικο, σε όλα τα μαγαζιά της Αθήνας καμία σχέση δεν είχε με το θάνατο του αδικοχαμένου παιδιού. Αυτοί πραγματικά θεωρώ οτι βρήκαν αφορμή, αφού τα επεισόδια που είχαν προαναγγείλει για τις 17 Νοέμβρη τους τα χάλασε ο καιρός. Πολλοί συσχέτισαν το γεγονός των λεηλασιών με την οικονομική κρίση, τα σκάνδαλα και την ανεργία. Δε πιστεύω οτι είχαν δίκιο. Οι τύποι είναι καθαρά ανεγκέφαλοι και το μόνο που κάνουν είναι να μειώνουν την αξία του θανάτου του παιδιού και να κατευθύνουν το ενδιαφέρον του κόσμου στις καταστροφές. Με τις καταστροφές αυτές, οι μόνοι που επλήγησαν ήταν οι μικρομεσαίοι που είχαν τις επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι που δούλευαν σε αυτές (ναι, μέσα σε αυτούς και η γενιά των 700 ευρώ).
Αφήστε επιτέλους ήσυχους τους μαθητές, τους καθηγητές και τους φοιτητές να κάνουν μια ειρηνική πορεία, να δωθεί σημασία στο θάνατο του 15χρονου. Μη ξευτελίζετε το γεγονός με άσχετες καταστροφές!! Και αφήστε επιτέλους αυτούς τους γονείς ήσυχους να κλάψουν για το παιδί τους που τόσο άδικα έχασαν.

Update: Ρε πάμε καλά;Έχουμε χάσει το μέτρο τελικά..Έξω απο το νεκροταφείο, την ώρα που γίνεται η κηδεία, γίνεται συμπλοκή και πετάνε δακρυγόνα..Αφήστε γαμώτο την οικογένεια ήσυχη. Σεβαστείτε τη στιγμή.Μέσα η μάνα αποχαιρετά το παιδί της. Σεβαστείτε το, αν ξέρετε τι σημαίνει αυτή η λέξη..

The Abbey

Σήμερα θα κάνω κάτι που έχω πολύ καιρό να κάνω. Θα γράψω review (ο Θεός να το κάνει) για ένα παιχνίδι!!
Χθες τελείωσα το "The Abbey". Είναι ένα adventure, το οποίο διαδραματίζεται σε ένα μοναστήρι απόμακρο αλλά γνωστό σε όλο το κόσμο για τη βιβλιοθήκη του. Η όλη ιστορία μας γυρίζει στα χρόνια του Μεσαίωνα και της Ιεράς Εξέτασης. Παίρνεις το ρόλο ενός μοναχού του Λεονάρδου του Τολέδο, γνωστό στους κύκλους της Εκκλησίας για τις περιπέτειες του. Συνοδεύει τον μαθητευόμενο του Bruno, που είναι κατά γενική ομολογία μπελάς, για να τον αφήσει στο μοναστήρι, αφού αυτή είναι η επιθυμία του πατέρα του. Στο δρόμο προς το μοναστήρι κάποιος πετάει μια πέτρα κατά πάνω του Λεονάρδο, την οποία και αποφεύγει αλλά είναι ξεκάθαρο οτι κάποιος δε θέλει τον Λεονάρδο στο μοναστήρι. Με το που φτάνει, ενημερώνεται για το θάνατο ενός μοναχού κάτω υπό περίεργες συνθήκες, αφού τον καταπλάκωσε ένα θυμιατήρι 200 κιλών. Του ανατίθεται να ερευνήσει αυτό το ατύχημα, όπως το αποκαλούν όλοι οι μοναχοί, οι οποίοι συνδέουν όμως το ατύχημα με το Διάβολο, ο οποίος όπως λένε έχει εισχωρήσει στο μοναστήρι. Βέβαια θα αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα και πολλές απαγορεύσεις μέχρι να βρεί τον υπεύθυνο. Τα υπόλοιπα στις οθόνες σας, αν αποφασίσετε να το παίξετε.


Το παιχνίδι μ' άρεσε πολύ (γι' αυτό κάθισα και έκανα αυτό το post). Έχει σχετικά εύκολους γρίφους και σχετικούς με το παιχνίδι. Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα και πολλή επίκαιρη με το θέμα του Βατοπαιδίου και όλα αυτά που ακούγονται. Επίσης, έχει πολύ όμορφους διαλόγους, ωραία μουσική και πολύ ωραίους χαρακτήρες, όπου ο καθένας διαφορετικός και έχει κάτι να κρύψει. Το περιβάλλον και οι χαρακτήρες είναι καρτουνίστικοι.
Τώρα τα μειονεκτήματα του..Ο κακός σχεδιασμός του Λεονάρδο, ο οποίος φαίνεται να είναι νευριασμένος σε όλο το παιχνίδι (λες και είχε υπογράψει για άλλο concept και τον ανάγκασαν να πρωταγωνιστήσει σ' αυτό)..Επίσης, υπάρχει και κάποιο πρόβλημα με τους διαλόγους- μερικοί δεν ακούγονται ή άλλα λέει ο χαρακτήρας άλλα γράφουν οι υπότιτλοι (αυτό βέβαια μπορεί να οφείλεται στο image που κατέβασα).
Πάντως θα το πρότεινα σα παιχνίδι για να περάσεις τη ώρα σου, ειδικά να είσαι φάν του μυστηρίου και των adventures. Κάτι τελευταίο που αξίζει να σημειωθεί είναι οτι μπορεί να το βρείτε με το όνομα Murder in the Abbey.

Αγαπημένη συνήθεια

Χθες το πρωί είχα βγει με μια φίλη μου για βολτίτσα. Και έτσι όπως πήγαινε η κουβέντα, είπαμε και για την αγαπημένη μας συνήθεια. Λοιπόν, εμένα αγαπημένη στιγμή της μέρας είναι το πρωί που θα καθίσω στο pc και θα μπω στο Internet. Πάντα παρέα με ένα Νες (ειδικά τώρα που είναι και χειμώνας) μαθαίνω τα νέα σας από τα blogs, μπαίνω Facebook (εμ τί όλοι έχουν, εγώ στο πηγάδι κατούρησα) και γενικά επισκέπτομαι sites που με ενδιαφέρουν. Με αυτό το τρόπο γεμίζω μπαταρίες και αρχίζω να συνέρχομαι απο τον ύπνο. Βλέπεις, αυτό το μισάωρο που χαλάω στο Internet το πρωί είναι ένα πλεονέκτημα του να είσαι άεργος (ή κάνουμε εκπαιδευτικό blogging ή όχι).

Έλα

Σας παρουσιάζω το νέο μου κόλλημα για αυτή την εποχή. Τραγουδάει η Ελεονώρα Ζουγανέλη, κόρη του Γιάννη Ζουγανέλη, και ο Πάνος Μουζουράκης που τον γνωρίσαμε ως Τζάμπα στους S1ngles.

Το ταλέντο του κουνελιού

Ο καθένας έχει ένα σκοπό στη ζωή του. Ποιός είπε όμως οτι τα κουνέλια μπορούν μόνο να είναι χαριτωμένα και να γίνονται στιφάδο; Μέγα λάθος..Έχουν και άλλα ταλέντα (κρυφά στους περισσότερους) :

Αγαπημένο reality!!

Το τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλος ντόρος για το reality του ΑΝΤ1 "Η Στιγμή της Αλήθειας". Όσοι έχουν βήμα βγαίνουν και το κατηγορούν οτι είναι πολύ σκληρό παιχνίδι και πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για να κερδίσει ένα ποσό. Να θυμηθούμε βέβαια οτι μόλις είχε αρχίσει η τρέλα των reality με το Big Brother πάλι βγαίναν και το κατηγορούσαν για το οτι δεν υπήρχε σεβασμός στη προσωπική ζωή των παικτών.
Εγώ σε όλα αυτά ένα μόνο έχω να απαντήσω. Το λατρεύω αυτό το παιχνίδι. Μ' αρέσει τρελά που ξεκατινιάζονται. Ίσως είναι το μόνο πρόγραμμα που δεν υπάρχει περίπτωση να χάσω. Και να εξηγηθώ: Απο τη στιγμή που ο παίκτης πηγαίνει με την θέληση του, είναι ενήλικος και έχει συναίσθηση που πηγαίνει και τί πρόκειται να γίνει, δε καταλαβαίνω γιατί εμένα πρέπει να με ενοχλεί όλο αυτό. Φυσικά εγώ δε θα πήγαινα σε αυτό το πρόγραμμα και αυτή είναι επιλογή μου, όπως επιλογή είναι και των παικτών να πάνε. Και στη τελική όλοι οι ηθικολόγοι που κρίνουν αυτό το παιχνίδι σίγουρα τα περισσότερα από αυτά που λένε οι παίκτες τα έχουν κάνει ή τα έχουν σκεφτεί, αν όχι και χειρότερα.

Επικινδυνολογίες και Άγιος ο Θεός..

Κάθομαι μια μέρα να δω τηλεόραση (τί το ήθελα) και εκεί που έχω χαλαρώσει πέφτω πάνω στο trailer της εκπομπής του Ευαγγελάτου "Αποδείξεις και στη πολιτική". Το τί μαυρίλα είχε αυτό το βίντεο δε λέγεται. Δε φτάνει που κάθε μέρα βλέπουμε στις ειδήσεις οτι η οικονομία πάει κατά διαόλου, δε φτάνει που έχουν αρχίσει και σφίγγουν τα ζωνάρια, έχουμε και τον Ευαγγελάτο να βγάζει τέτοιες εκπομπές και τέτοια trailer για να κάνει τηλεθεάσεις. Βέβαια η κορυφαία στιγμή του βίντεο ήταν η φωνή που ακούγεται "Έχετε καταλάβει το μέγεθος της κρίσης;". Όχι ρε ηλίθιε, εσένα περιμένουμε να μας το πεις. Και το κακό είναι οτι αυτή η εκπομπή διογκώνει τόσο πολύ τις καταστάσεις που (sorry για την έκφραση, αλλά μόνο αυτή ταιριάζει) το τόσο το κάνει τόσο. Με τόσες επικινδυνολογίες που ακούγονται, είναι φυσικό ο κόσμος να έχει φοβηθεί και να υπάρχει ανασφάλεια για το μέλλον.
Θυμάστε και πέρυσι τις εκπομπές που έκανε, που όλα τα είχε βγάλει σκάρτα και φυσικά έβγαινε στο τέλος και έλεγε:"Την εκπομπή αυτή δε τη κάναμε για να σταματήσετε να αγοράζετε/ χρησιμοποιείτε αυτά τα προϊόντα, αλλά για να προσέχετε...".Τί να πρωτοπροσέξουμε αγάπη μου όταν έχεις βγάλει τα πάντα για πέταμα;
Και δε θα ήταν πρόβλημα αν έβγαιναν και το έλεγαν ήρεμα οτι υπάρχει μια οικονομική κρίση αλλά με σύνεση και προσοχή, σιγά σιγά όλα θα φτιάξουν. Όχι, για να κάνουν νούμερα, μπορούν αν σε πείσουν οτι έχει έρθει ο 3ος Παγκόσμιος πόλεμος και οτι δε πρόκειται να σωθούμε με τίποτα(μόνο οι κατσαρίδες έχουν μια ελπίδα-μάλλον γιατί δεν τους ακούνε).
Και εγώ και εσύ μπορεί να καταλάβουμε αυτό που γίνεται και να μην μας επηρεάσει ψυχολογικά τόσο πολύ, αλλά οι κακόμοιροι οι ηλικιωμένοι που δέχονται όλον αυτό τον καταιγισμό απο διογκωμένες πληροφορίες πώς μπορούν να προστατευτούν;Που πιστεύουν ό,τι τους σερβίρουν απο την τηλεόραση..
Καλή η τηλεθέαση, καλές οι αμοιβές αν κάνουμε επιτυχίες αλλά σκεφτείτε και τον τρόμο που σπέρνετε με αυτά που λέτε και που κάνετε...Μη τα θυσιάζουμε όλα στο βωμό της AGB.

Υ.Γ. Έψαξα στο Internet το trailer της εκπομπής αλλά δυστυχώς δε το βρήκα πουθενά. Αν το βρω θα το ανεβάσω για να δείτε για τί κατάντια μιλάμε.

Νυχτοπερπατήματα(Μέρος...δε θυμάμαι)

Προχθές το βράδυ μου έρχεται μήνυμα στο κινητό από ένα παιδί που ήμασταν μαζί στο ΟΤΕ, που έκανα πρακτική. Με ενημέρωνε οτι κανόνισαν βραδινή έξοδο σε μία ταβέρνα-ρεμπετάδικο για την επόμενη μέρα. Επειδή δεν είχα κανονίσει τίποτα,είχα πάρα πολύ καιρό να τους δω(τους είχα δει τελευταία φορά τον Ιούλιο) και μου είχαν λείψει δέχτηκα αμέσως. Το μαγαζί ήταν στην Ηλιούπολη-σχετικά κοντά στο σπίτι μου. Είχαμε δώσει ραντεβού στο μετρό του Αγ. Δημητρίου και απο εκεί με αυτοκίνητα.
Το μαγαζί ήταν με live μουσική και γενικά είχε πολύ κέφι η κατάσταση γιατί ήταν μικρό και γινόντουσαν όλοι μια παρέα. Είπαμε τα νέα μας, χορέψαμε, φάγαμε και ήπιαμε (πολύ). Γύρισα σπίτι γύρω στις 3 και επειδή είμαι πολλή τυχερή σαν άτομο, σήμερα βρήκαν τη μέρα και άρχισαν να φωνάζουν οι δικοί μου απο τις 8:30 και αναγκάστηκα να σηκωθώ. Extra βαρύς σήμερα ο καφές για να ξυπνήσω. :)
Γενικά αν είσαι άτομο που δε πολυγουστάρει τη βαβούρα, τα μεγάλα μαγαζιά και προτιμάς τα πιο κλειστά και οικογενειακής ατμόσφαιρας είναι μια πολλή καλή πρόταση. Το μόνο αρνητικό είναι οτι δεν είχε πίστα, αλλά ο Έλληνας αν θέλει να χορέψει βρίσκει μέρος..

You Vote αλά Αμερική

Το τι κάνουν στην Αμερική για να πείσουν το κόσμο να ψηφίσουν δε λέγεται. Έχουν επιστρατεύσει το μισό Hollywood και παρακαλάνε στα βιντεάκια να πάνε να ψηφίσουν. Παραθέτω 2 βίντεο:

Με ξέρεις; Αφού δε με ξέρεις πώς με κρίνεις;

Χθες το πρωί είχα πάει με τη μητέρα μου σε μία τράπεζα στο Πειραιά να πάρει κάτι λεφτά για μία υποχρέωση που είχαμε. Παίρνουμε νούμερο και περιμένουμε. Ένας βλάκας που δούλευε εκεί αρχίζει και φωνάζει τα νούμερα( μα αφού είχε ηλεκτρονικό πίνακα, αυτός δε χρειαζόταν, πιο πολύ τζέρτζελο γινόταν...). Σε μια στιγμή, ανάβει τσιγάρο αν και υπήρχε επιγραφή απαγορεύεται το κάπνισμα. Φταις εκείνη τη στιγμή να ανάψεις και εσύ τσιγάρο, και ας τόλμαγε κανείς να σου πεί τίποτα. Αλλά δε καπνίζω. Επειδή τα χρήματα ήταν πολλά, μας τα έδωσαν σε μορφή επιταγής που για να την πάρουμε έπρεπε να κάνουμε ένα τουρνέ σε 4 ταμεία της τράπεζας. Ο πρώτος μας έδωσε ένα χαρτί οτι θέλουμε σε επιταγή αυτά τα χρήματα και τα αφαίρεσε απο το βιβλιάριο, ο επόμενος μας έδειξε την επιταγή, υπογράψαμε σε ένα χαρτί και μας είπε οτι για να την πάρουμε πρέπει να πάμε στο δίπλα ταμείο. Πάμε στο δίπλα ταμείο και μας δίνουν την επιταγή αφού πρώτα την υπογράφουμε και μας λένε οτι πρέπει να την υπογράψει και ο διευθυντής. Πάμε στο διευθυντή, ο οποίος την υπογράφει και επιτέλους φεύγουμε.
Και εκεί που την κρατάω στα χέρια μου, λέω στη μάνα μου στη πλάκα : "Θα πάρω τα χρήματα και θα αρχίσω μια καινούργια ζωή μακριά σας". Και πετάγεται ένας που κρυφάκουγε και λέει:"Ε μα βέβαια, αφού την έχετε κακομάθει!!!". Περιττό να πω οτι έμεινα κάγκελο...Μα είμαστε σοβαροί; Πώς με χαρακτηρίζεις κύριος απο τη στιγμή που μόλις με είδες; Τί να πείς, τρελοί υπάρχουν πολλοί..

Ταξίδι στο χωριό

Χθες το απόγευμα γύρισα απο το χωριό, τη ξακουστή Μαγούλα(όχι αυτή κοντά στην Αθήνα αλλά τη Μαγούλα Μεσσηνίας). Είχα φύγει Δευτέρα μεσημέρι και το απόγευμα ήμουν εκεί. Ο δρόμος ήταν πολύ καλός μέχρι την Τρίπολη αλλά ύστερα έπρεπε να ήσουν προσεκτικός λόγω στροφών και του στενού δρόμου. Πήγα με τη μητέρα μου που είχε κάτι δουλειές να κάνει και να δούμε το σπίτι που το είχε φτιάξει ο θείος μου και είχαμε να πάμε πάρα πολλά χρόνια. Καταλαβαίνετε το σοκ που έπαθα μόλις πήγα αφού στο χωριό δεν υπήρχε ψυχή. Έβγαινες στο δρόμο και μια καλημέρα δεν μπορούσες να πεις( μόνο κάτι κότες συναντούσες). Γραφικό χωριό αλλά μπορούσες να ζήσεις για πολύ λίγο καιρό( ειδικά εγώ που έχω συνηθίσει στη φασαρία και την πολυκοσμία) και μόνο με αυτοκίνητο αφού στο χωριό το μόνο που υπήρχε ήταν ένα μπακάλικο-καφενείο και τίποτα άλλο. Μόνο αν είχες αυτοκίνητο μπορούσες να πας στα γύρω χωριά που είχαν περισσότερο κόσμο(μη φανταστείτε τρελό πληθυσμό) αλλά δυστυχώς εμείς δεν είχαμε αμάξι και έτσι έπρεπε να φωνάξουμε ταξί για τις μετακινήσεις. Φυσικά κλεινόμασταν στο σπίτι από τις 8 αφού τότε βράδιαζε και καθόμασταν και βλέπαμε τηλεόραση. Το τι μύγα σκοτώσαμε αυτές τις 2 μέρες δε λέγεται. Το μόνο πρόβλημα που δεν είχες εκεί ήταν το θέμα του parking. Είχε άπλα και ακόμα και στα μεγαλύτερα χωριά μπορούσες να παρκάρεις άνετα.
Γενικά ωραία εμπειρία και ένας καλός τρόπος για να ξεφύγεις απο το καυσαέριο και τα προβλήματα της πόλης, να ηρεμήσεις και να κάνεις ολιγοήμερες διακοπές-πάντα όμως με αυτοκίνητο.

Αχ, αυτοί οι γονείς..

Πριν από λίγη ώρα είχα μια λιγούρα. Στην προσπάθεια μου να βρω κάτι να χλαπακιάσω και αφού έψαξα όλη τη κουζίνα και δε βρήκα τίποτα άνοιξα και τη κατάψυξη. Και βρήκα...Μια κατάψυξη γεμάτη παγωμένη Coca Cola.
Προφανώς, η μάνα μου αποφάσισε να βάλει στο ψυγείο μία. Για να γίνει πιο γρήγορα την έβαλε στη κατάψυξη, τη ξέχασε και αυτή από τη χαμηλή θερμοκρασία έσπασε. Και φυσικά αναγκάστηκα να αδειάσω όλη τη κατάψυξη και να την καθαρίσω. Και να πεις οτι ήταν η πρώτη φορά που το έκανε.. Αλλά τις άλλες φορές το έκανε με νερό όχι με Coca Cola..
Τί να πεις με αυτούς τους γονείς; Και το χειρότερο ξέρετε ποιό είναι; Ακόμα δεν έχω βρει τι να φάω...

Η απορία....

Γιατί κάθε Σεπτέμβριο αρρωσταίνω? Ούτε ραντεβού να κλείνω και κάθε αρχές Σεπτέμβρη είμαι κρυωμένη...Έτσι υποδέχομαι εγώ το φθινόπωρο...

Ταξίδι στη Κίνα

Σήμερα το πρωί, έφυγε η κολλητή μου για Κίνα και συγκεκριμένα για Πεκίνο. Θα λείψει 2 χρόνια για μεταπτυχιακό πάνω στο αντικείμενο που έχει σπουδάσει..Θα έρχεται 2 φορές το χρόνο(τον Ιανουάριο που σταματάνε οι Κινέζοι για ένα μήνα και το καλοκαίρι 3 μήνες). Τα συναισθήματα ανάμεικτα και για μένα αλλά και κυρίως για αυτήν που θα χάσει για 2 χρόνια τους φίλους και την οικογένεια της αλλά σκέφτεται οτι είναι για καλό σκοπό.
Βασούλα καλά να περάσεις, καλή δύναμη ειδικά στην αρχή (κάθε αρχή και δύσκολη δε λένε;) και να προσέχεις.. Σ' αγαπώ πολύ!!!

Ήμαρτον πια....

Αυτό το πρωτοσέλιδο το είδα στα περίπτερα την επόμενη μέρα απο τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού απο το Champions League. .Είναι ίσως το πιο αστείο και άκυρο πρωτοσέλιδο που έχω δει στη ζωή μου. Ρε παιδιά ηρεμήστε λίγο. Συγνώμη, αλλά αυτό το πράγμα εγώ δε το θεωρώ δημοσιογραφία.. Ακούς εκεί τίτλο:"Ποιος θα πει και τι, σ' αυτόν το μικρό;"..Αυτοί είναι τίτλοι για να κεντρίζουν καθαρά τη προσοχή..Και πιστέψτε με μέχρι σήμερα ο μικρός θα το έχει ξεπεράσει το ψυχολογικό τραύμα, δε νομίζω να του μείνει παιδικό..Λίγο σοβαρότητα δε βλάπτει..

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ!!!!

Πριν απο λίγη ώρα έμαθα οτι έφυγε ένα παιδί που γνώριζα απο το ΤΕΙ. Το κακό έγινε με μηχανή και απο οτι μου είπαν ήταν στο νοσοκομείο αρκετές μέρες. Δυστυχώς, η κηδεία γίνεται εκτός Αθηνών και δε μπορώ να πάω..
Ελπίζω να είσαι καλά εκεί που είσαι τωρα. Να ξέρεις οτι ήσουν απο τα καλύτερα παιδιά που έχω γνωρίσει...

Agatha Christie

Η προηγούμενη βδομάδα μπορεί να χαρακτηριστεί και ως βδομάδα του παιδιού για μένα...Φέτος δε πήγα πουθενά διακοπές και έτσι έμεινα μόνη στην Αθήνα. Έτσι, για να περάσει η ώρα άρχισα και εγώ σα μικρό παιδί τα παιχνίδια στο PC, και συγκεκριμένα το αγαπημένο μου είδος τα adventures. Τα παιχνίδια που έπαιξα ήταν 2 : το Agatha Christie - Death on the Nile και το Agatha Christie - Peril at the End House αφού μου αρέσουν οι υποθέσεις του τύπου βρες το δολοφόνο.
Και τα δύο παιχνίδια είναι της τεχνικής "Seek and Find", δηλαδή σου δίνει ένα κατάλογο με κάποια αντικείμενα και πρέπει σε συγκεκριμένο χρόνο να τα βρεις. Έχουν ελάχιστους γρίφους, οι οποίοι είναι πολύ εύκολοι και γενικά είναι παιχνίδια περισσότερο παρατηρητικότητας παρά σκέψης. Επίσης, είναι πολύ μικρά σε έκταση, χωρίς να πλατειάζουν και με αυτό το τρόπο να κουράζουν τον παίκτη. Όποιος ψάχνει για παιχνίδια με animation και γραφικά θα απογοητευτεί γιατί είναι ζωγραφισμένα αλλά με ωραία τοπία και με ζωντανά χρώματα. Και στα δύο παιχνίδια παίρνεις το ρόλο του αγαπημένου ντετέκτιβ Hercule Poirot. Λίγα λόγια για τις υποθέσεις :
1.
Στο Death on the Nile βρίσκεται δολοφονημένη μια γυναίκα πάνω σε ένα κρουαζιερόπλοιο στο Νείλο και ο Hercule Poirot με τα στοιχεία που βρίσκει στα δωμάτια του πλοίου αλλά και με τις απαντήσεις που του δίνουν οι επιβάτες προσπαθεί να βρει τον δολοφόνο.


2.
Στο Peril at the End House μια κοπέλα ζητά τη βοήθεια του Hercule Poirot γιατί κάποιος προσπαθεί να τη σκοτώσει..Αυτός θεωρεί χρέος του να προστατεύσει τη γυναίκα και ερευνώντας το χώρο βρίσκει τη λύση του μυστηρίου.

Sex and the City - The movie

Είδα προχθές το Sex and the City. Ουσιαστικά η ταινία είναι ένα μεγάλο επεισόδιο (και όταν λέω μεγάλο το εννοώ, 2:15 ώρες διαρκεί). Η ταινία κυμαίνεται στο ίδιο μήκος κύματος με τη σειρά και σε όποιον άρεσε η σειρά θα απολαύσει και τη ταινία. Η θεματολογία είναι η ίδια πάνω κάτω : μόδα, φιλία, άντρες, απιστία και φυσικά sex..Οι διάλογοι είναι σε μερικές σκηνές γρήγοροι αν και η ταινία σε μια στιγμή κάνει μία κοιλιά την οποία όμως γρήγορα την ξεπερνά..Ας πούμε όμως και λίγο την υπόθεση για όποιον δεν την έχει ακούσει :
Παρακολουθούμε τις 4 φίλες (Carrie Bradshaw, Samantha Jones, Charlotte York και Miranda Hobbes) 3 χρόνια μετά το τέλος της σειράς. Η Carrie έχει εκδόσει 3 βιβλία (σκέψου το χρόνος και βιβλίο) και ζει τον έρωτα της με τον Mr. Big. Αποφασίζουν να παντρευτούν και από εκεί αρχίζουν τα δύσκολα..Η Samantha ζει στο Hollywood με τον Smith και φροντίζει για τις δημόσιες σχέσεις του. Κάπου όμως, κοντά στη κρίση των 50, ανακαλύπτει οτι δεν είναι αυτή η ζωή που της ταιριάζει..Η Charlotte έχοντας υιοθετήσει ένα κοριτσάκι από την Κίνα μαθαίνει οτι είναι έγκυος και πλέει σε πελάγη ευτυχίας..Τέλος, η Miranda μαθαίνει οτι ο Steve την έχει απατήσει και αποφασίζει να τον διαγράψει από τη ζωή της..
Μη περιμένετε οτι η ταινιά θα κάνει την έκπληξη και θα αποφύγει στο τέλος το happy end, ούτε οτι θα έχει κανένα βαθύτερο νόημα...Κάθε πρωταγωνίστρια θα έχει το happy end που της ταιριάζει και που θα ήθελαν οι fans της σειράς για εκείνη..Γενικά πάντως, εμένα μου άρεσε και πιστεύω οτι είναι μια ταινία για να περάσεις ευχάριστα ένα βράδυ σου..
Για όποιον αποφασίσει να τη δει: Καλή διασκέδαση!!!

H Ανάσταση του Κίτσου

Χθες, μετά από πολύ καιρό αποφασίζω να πάρω το αμάξι και να κάνω μια βόλτα μαζί με τη μάνα μου. Ξεκλειδώνουμε, μπαίνω εγώ μέσα και η μάνα μου απέξω να με βοηθήσει να ξεπαρκάρω( μη χτυπήσουμε και κανένα αυτοκίνητο) και πάω να βάλω μπροστά τη μηχανή. Γυρίζω το κλειδί, πατάω συμπλέκτη( όσο απίστευτο και να είναι θέλει συμπλέκτη για να μπει μπρος) και ακούω ένα θόρυβο, λες και παραπονιόταν ο Κίτσος."Μπα" σκέφτομαι "δε θα το έκανα καλά".Το ξανακάνω και πάλι αυτός ο θόρυβος..Το λέω στη μάνα μου, ξαναδοκιμάζουμε, τίποτα. Φωνάζουμε και κάτι γείτονες και αυτοί τίποτα. Σκεφτόμαστε μήπως είναι μπαταρία(ναι, είχα καιρό να το κουνήσω..). Παίρνουμε τα καλώδια, και παίρνουμε από τον μπροστινό μας μπαταρία( ναι υπήρχε και άντρας στη παρέα γιατί αν περιμέναμε από εμάς, ακόμα θα το ψάχναμε)..Και φανταστείτε τί έγινε...Τίποτα. Αποφασίζουμε οτι δε μπορούμε να κάνουμε κάτι και οτι πρέπει να καλέσουμε οδική βοήθεια.
Σήμερα, καλώ την οδική βοήθεια και σε κανα μισάωρο μου χτυπάνε το κουδούνι. Κατεβαίνω, πάω να βάλω μπρος για να δει ότι δεν μπαίνει,και αρχίζουμε πάλι με τα καλώδια και μια μπαταρία δοκιμές. Έπαιρνε μπρος, αλλά μόλις το έκλεινα και ξανάνοιγα τη μηχανή πάλι αυτός ο θόρυβος..Τελικά, με τα πολλά πολλά μας λέει ο άνθρωπος της οδικής βοήθειας πρέπει να πάτε στη Toyota να αλλάξετε μπαταρία. Αλλά, δεν έπρεπε να σβήσει ούτε μια φορά γιατί ύστερα δε γινόταν να πάρει μπρος. Εγώ φοβόμουν και ένας γείτονας προσφέρθηκε να το πάει μέχρι την αντιπροσωπία. Πήγαμε, περιμέναμε( πολύ) μας άλλαξαν τη μπαταρία και έτσι ζωντανός και πάλι ο Κίτσος, γυρίσαμε σπίτι.

Big Fish -μπλιάχ

Χθες το βράδυ, αποφάσισα να κάτσω να δω καμιά ταινία(δεν είχα τί άλλο να κάνω και ήθελα να αυξήσω το χώρο στο δίσκο).Είχα εδώ και πολύ καιρό το Big Fish όπου μου το είχε προτείνει ένα παιδί ως "ταινιάρα". Αρχίζω λοιπόν και βλέπω ότι στους τίτλους έγραφε Tim Burton.Είχα δει παλαιότερα 2 ταινίες τους, η μία το Corpse Bride(που μου άρεσε) και η άλλη το Charlie andthe Chocolate Factory(που δε μου άρεσε)..
Η ταινία ήταν μια μούφα..Με κούρασε ιδιαίτερα και νομίζω ότι πρέπει να με συγχαρώ (αφού κανείς άλλος δε θα το κάνει) που δεν εγκατέλειψα την ταινία στη μέση και την είδα μέχρι το τέλος...Ήταν 2 ώρες πεταμένες Καλύτερα να καθόμουν και απλά να κοίταγα το ταβάνι...Είχε ελάχιστες καλές στιγμές συγκίνησης ενώ όλες οι άλλες ήταν για να κοπούν στο μοντάζ.
Θεωρώ ότι το παιδί που μου τη πρότεινε τελικά δε με συμπαθούσε ιδιαίτερα (για να μην πω καθόλου και ακουστώ κακιά-- εντάξει ίσως είμαι λίγο υπερβολική). Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως ονόματα του Hollywood, όπως ο Danny DeVito και η Jessica Lange αποφάσισαν να παίξουν σε μία τέτοια ανούσια ταινία. Βέβαια, στη ταινία έπαιζε και η Helena Bonham Carter, η οποία είναι γυναίκα του Tim Burton. Ένας ακόμα ηθοποιός που έχει παίξει σε πάρα πολλές ταινίες του Tim Burton είναι ο Johnny Depp και στις περισσότερες έχει συμπρωταγωνιστήσει με την Helena Bonham Carter.Είδες τελικά τι είναι να κάνεις τις σωστές διασυνδέσεις...
Αν θέλετε τη συμβουλή μου : ΜΗ ΔΕΙΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΤΑΙΝΙΑ για το δικό σας καλό...

Η διαφήμιση με τον γέρο και το παγωτό Magnum!

Ταξίδι στη Πρέβεζα.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε είχα πάει Πρέβεζα. Πήγα με ένα σύλλογο και με τη μητέρα μου. Ήταν πολύ ωραία. Ξεκινήσαμε το Σάββατο το πρωί(γύρω στις 6) από ένα καθορισμένο σημείο στη Νίκαια, που για να φτάσουμε εκεί ξυπνήσαμε γύρω στις 4.Πήγαμε Ρίο και περάσαμε από τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου(επιτέλους την είδα).Γύρω στο μεσημέρι, αφού είχαμε φάει σε μια τέλεια ταβέρνα δίπλα στο κύμα όπου φύσαγε και έτσι δεν καταλαβαίναμε ζέστη, πήγαμε στο ξενοδοχείο μέσα στη Πρέβεζα να ξεκουραστούμε. Το ξενοδοχείο ήταν περιποιημένο και είχε ωραία δωμάτια. Το απόγευμα πήγαμε σε κάτι αρχαία(μεταξύ μας χάλια ήταν),όπου πληρώσαμε και είσοδο για να δούμε δύο δωματιάκια με κάτι πέτρες. Υστέρα μας άφησαν ελεύθερους να σουλατσάρουμε στη Πρέβεζα, όπου είχε δίπλα στη θάλασσα καφετέριες, ταβέρνες και γενικά είχε πολλές επιλογές για να περάσεις την ώρα σου. Καθίσαμε για καφέ και μετά πήγαμε για φαγητό.
Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε νωρίς και κατεβήκαμε να πάρουμε πρωινό στο ξενοδοχείο. Ωραίος μπουφές και είχε ό,τι τράβαγε η ψυχή σου. Στις 9 φύγαμε από το ξενοδοχείο με τις βαλίτσες και πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Περάσαμε από το Νεκρομαντείο( ναι και άλλα αρχαία είδα) και μετά πήγαμε στο ποταμό Αχέροντα,όπου και καλά από εκεί πέρναγαν οι νεκροί για να πάνε στο Άδη. Φοβερό μέρος, καταπράσινο, με δροσιά και καταπληκτικό τοπίο. Εκεί οργανώνουν rafting και έχουν και άλογα για να κάνεις αν θες μια βόλτα. Ύστερα πήγαμε στο Ζάλογγο και καθίσαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο. Απέναντι μας βλέπαμε το μνημείο που έχουν κατασκευάσει με τις Σουλιωτοπούλες. Εκεί βέβαια μας έπιασε μια μπόρα αλλά δε μας χάλασε καθόλου τη διάθεση. Μετά περάσαμε από την Άρτα, είδαμε το Γεφύρι της και μας άφησαν για λίγο στη παραλία, όπου η θάλασσα ήταν ζεστή και θα έκανα καμιά βουτιά αλλά το μαγιό ήταν στη βαλίτσα. Μετά κατευθυνθήκαμε προς το Αντίρριο για να πάμε Αθήνα. Βέβαια, συναντήσαμε κίνηση στη επιστροφή(κοντά στη Κακιά Σκάλα) και έτσι ήμασταν στη Νίκαια γύρω στις 12.
Τα μόνα μειονεκτήματα ήταν τα εξής:
1)Οι περισσότεροι ήταν μιας κάποιας ηλικίας και συνέχεια ακούγαμε τραγούδια του τύπου "Άστα τα μαλάκια σου ανακατεμένα".Ένα σύγχρονο τραγούδι δεν άκουσα δύο μέρες..
2)Ακούσαμε πολλά επαναστατικά τραγούδια. Στο τέλος ένα τσακ ήμουν να πάρω το ντουφέκι να πάω να κατακτήσω τη Κωνσταντινούπολη μόνη μου.
3)Από τη Παρασκευή και σε όλη τη διάρκεια της εκδρομής ήμουν συναχωμένη, με πυρετό και δε μπόρεσα να το ευχαριστηθώ 100%.Ακόμα και σήμερα δεν είμαι εντελώς εντάξει.
Πάντως, είμαι χαρούμενη που δεν το ακύρωσα(έπεσε και αυτή η ιδέα)..Πέρασα καλά αν και κουράστηκα λίγο αν σκεφτείς οτι το Σάββατο δεν είχα κοιμηθεί ούτε 2 ώρες από το πυρετό.

Α ρε επίσημη αγαπημένη....

Χθες ήταν ο τελευταίος αγώνας της Εθνικής για το Εuro. Αγώνας χωρίς βαθμολογική αξία, αφού οι Ισπανοί είχαν ήδη περάσει στην επόμενη φάση και εμείς είχαμε ήδη κλείσει εισιτήρια για το αεροπλάνο της επιστροφής.. Και σκέφτομαι : "Οι Ισπανοί δεν τους νοιάζει χάσουν, κερδίσουν. Θέλουν να κρατήσουν και δυνάμεις. Οι δικοί μας θέλουν να κερδίσουν, άρα μήπως να παίξουμε Στοίχημα να πάρουμε και κάνα φράγκο;". Και αυτές τις ανησυχίες μου της μετέφερα και στον Javatzis, ο οποίος συμφώνησε(Έλληνας γαρ, εύκολο κέρδος, δεν ήταν και δύσκολο...).Μέχρι το 60κάτι και με goal του Χαριστέα είχαμε πάρτι γιατί πηγαίναμε ταμείο..Αλλά ύστερα αρχίσαμε να πέφτουμε..Ισοπαλία λέμε κάτι μπορεί να γίνει..Αλλά στο τέλος χάθηκαν όλες μας οι ελπίδες... Τι να πεις αυτά έχει το εύκολο κέρδος(εντάξει κέρδος, σιγά το ποσό που ποντάραμε)..Όπως είπε και η Θεοπούλα:"Πάλι κουβάς".
P.S.:Εδώ κολλάει και το τραγουδάκι του Εμιρλή.

Το κίνημα των Freegans

Πριν λίγη ώρα, άνοιξα την τηλεόραση και πέτυχα στο ΣΚΑΪ μια εκπομπή της Oprah. Έδειχνε ανθρώπους που είχαν κάνει τρόπο ζωής το να παίρνουν από τα σκουπίδια πράγματα που οι άλλοι πετάγανε. Και δε μιλάμε μόνο για ρούχα αλλά και για έπιπλα, φαγητά και ό,τι άλλο μπορούσαν να βρουν που τους ενδιέφερε. ΟΚ θα μου πείτε, όταν δεν έχεις να βγάλεις τη μέρα, το λιγότερο που σε ενδιαφέρει είναι οι πολυτέλειες. Το αξιοπερίεργο ήταν οτι και οι δύο περιπτώσεις που έδειξε ήταν ευκατάστατοι άνθρωποι, με καλούς μισθούς, οι οποίοι το κάναν όχι επειδή ήταν οικονομικά πιεσμένοι, αλλά γιατί θεωρούσαν έτσι οτι μάχονταν κατά του υπερκαταναλωτισμού.. Συγκεκριμένα, η μία γυναίκα έλεγε οτι ξοδεύει γύρω στα 7-15 $ για 2 άτομα τη βδομάδα για να αγοράσει τα προϊόντα που δε μπορεί να βρει στα σκουπίδια.. Το περίεργο ήταν οτι τα περισσότερα φαινόντουσαν φρέσκα (κάποια λαχανικά και φρούτα που έδειχνε). Το κίνημα αυτό λέγεται Freeganism και στην Αμερική έχει ήδη πολλούς υποστηρικτές.

Κουβανός-Εμιρλής

Γενικά, ο Έλληνας έχει μια τρέλα με τους διαγωνισμούς. Κάθε φορά που γίνεται ένας διαγωνισμός, όλη του η ζωή περιστρέφεται γύρω από αυτό. Μετά τη Eurovision και τον παροξυσμό που έπαθε ο κόσμος με τη Καλομοίρα, σειρά έχει σε λίγες μέρες η Εθνική με το Euro. Και πάλι κάτι παρόμοιο θα γίνει. Όλοι θα έχουν γνώμη για τα λάθη της ομάδας, για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν και φυσικά ο πατριωτισμός θα ξεχειλίσει για μια ακόμα φορά. Για πάμε σιγά-σιγά να μπούμε στο κλίμα..

Τεστ με μία μόνο ερώτηση

Το τεστ έχει μόνο 1 ερώτηση, αλλά είναι πολύ σημαντική!

Δίνοντας μια ειλικρινή απάντηση θα καθορίσει το φιλότιμο σου!

Το τεστ περιέχει μια τυχαία, εντελώς φανταστική περίσταση όπου ΕΣΥ καλείσαι να πάρεις μια απόφαση!

Θυμήσου ότι η απάντηση σου πρέπει να είναι ειλικρινής.

Διαβάστε τα παρακάτω και δώστε ιδιαίτερη σημασία σε κάθε γραμμή!

Η ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ

Είστε στη Νέα Ορλεάνη. Γύρω σου κυριεύει το χάος που προκάλεσε ένας τυφώνας και πολλαπλές πλημμύρες. Είναι μια πλημμύρα βιβλικών διαστάσεων. Είσαι ένας δημοσιογράφος - φωτογράφος που δουλεύει για μία πολύ μεγάλη εφημερίδα, και είσαι παγιδευμένος μέσα στην μέση αυτής της καταστροφής!!
Η κατάσταση είναι φοβερή! Προσπαθείς να τραβήξεις φωτογραφίες που θα καθορίσουν την καριέρα σου. Σπίτια καταστρέφονται, άνθρωποι ουρλιάζουν, άλλοι εξαφανίζονται κάτω από τα νερά! Η φύση τα καταστρέφει όλα!

ΤΟ ΤΕΣΤ

Ξαφνικά βλέπεις έναν άνθρωπο μέσα στο νερό! Παλεύει για τη ζωή του προσπαθώντας να μη τον καταπιούν τα κύματα!

Πλησιάζεις... και σου μοιάζει οικείος! Ξαφνικά καταλαβαίνεις ποιος είναι!

Είναι ο George Bush!!!

Την ίδια στιγμή βλέπεις τεράστια κύματα να κατευθύνονται καταπάνω του
έτοιμα να τον πνίξουν!

Έχεις 2 επιλογές:

1) Μπορείς να σώσεις την ζωή του George Bush ή
2) Να τραβήξεις μια δραματική φωτογραφία που αναπαριστά τον θάνατο ενός από τους πιο δυνατούς και σημαντικούς ανθρώπους στον πλανήτη!


Η ΕΡΩΤΗΣΗ: (Εδώ είναι η ερώτηση και παρακαλώ απάντησε ειλικρινά)

Θα επιλέξεις έγχρωμο φιλμ με υψηλή αντίθεση ή θα πας για την κλασική απλότητα του ασπρόμαυρου;

Χρόνια μου Πολλά

Σήμερα πριν από 18 χρόνια(δεν διαπραγματεύομαι το νούμερο) γεννήθηκε ένα πανέξυπνο,πανέμορφο(ούτε αυτά τα διαπραγματεύομαι) κοριτσάκι. Και ναι όποιος δε κατάλαβε για εμένα μιλάω..
Πάντως τώρα σοβαρά, αναρωτιόμουν αν είναι λογικό να γιορτάζεις τα γενέθλια. Ουσιαστικά είναι μια μέρα όπως τις άλλες, δεν γίνεται κάτι μαγικό.. Η ιδέα του ότι μεγαλώνεις, δηλαδή ότι πηγαίνεις πιο κοντά στα γηρατειά μπορεί να τρομάξει μερικούς. Τελικά αποφάσισα να μην το βλέπω έτσι..Να το βλέπω πιο αισιόδοξα..Να έχω, ίσως τη ψευδαίσθηση, ότι κάθε χρόνο γίνομαι και σοφότερη και πιο πλούσια σε εμπειρίες και φίλους. Άλλωστε γιατί να γκρινιάζεις για κάτι που θα γίνει αναπόφευκτα; Ας κάνεις τα χρόνια που περνάνε σύμμαχο σου.

Έφτασε το Πάσχα!!!

Ένα έχω να δηλώσω: το Πάσχα είναι η αγαπημένη μου γιορτή..Συνήθως έχει καλό καιρό(να δούμε και φέτος τι καιρό θα κάνει), είναι μια μέρα που επιτρέπονται οι υπερβολές στο φαγητό, συναντάς συγγενείς που έχεις να δεις αρκετό καιρό και φυσικά έχω τη γιορτή μου(Χρόνια μου Πολλά, να με χαίρεστε,βρε!!).
Μπορεί να μην είμαι το άτομο που κάθε Κυριακή πηγαίνει στην Εκκλησία, αλλά μου αρέσει να πηγαίνω τη Μεγάλη Εβδομάδα(ΟΚ, από τη Μ. Τετάρτη και μετά). Μου αρέσουν τα έθιμα που υπάρχουν το Πάσχα, όπως το βάψιμο των αυγών και η περιφορά του Επιταφίου. Προσπαθώ επίσης, να κάνω και νηστεία τη Μεγάλη Εβδομάδα(έτσι όσο να 'ναι περιμένεις την Κυριακή με μεγαλύτερη χαρά).Βέβαια, το καλύτερο μου είναι η Πρώτη Ανάσταση που γίνεται το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου..Απλά λατρεύω αυτή τη Λειτουργία. Με το που αναγγέλλει ο παππάς την πρώτη Ανάσταση τα παιδιά της Εκκλησίας από το γυναικωνίτη χτυπάνε τα στασίδια για να κάνουν όσο το δυνατό μεγαλύτερο θόρυβο, που υποδουλώνουν τη βοή που ακολούθησε την Ανάσταση.
P.S. : Να τι λέει η παράδοση για το βάψιμο των αυγών:
Είναι κάποιες μέρες μετά την Ανάσταση του Χριστού. Μια χωριατοπούλα που ήταν καλή χριστιανή κουβαλάει ένα καλάθι με αυγά. Τα είχε μαζέψει από το κοτέτσι μιας γειτόνισσας και τα πήγαινε σπίτι της. Στο δρόμο συναντά έναν γνωστό της και άρχισαν την κουβέντα.Πάνω στην κουβέντα λέει η χωριατοπούλα ότι ο Χριστός αναστήθηκε. Αυτός δε την πίστεψε. Τότε η χωριατοπούλα του λέει:
"΄Αμα λέω αλήθεια τα αυγά που έχω στο καλάθι να γίνουν κόκκινα". Αμέσως τα αυγά στο καλάθι έγιναν κόκκινα γιατί πράγματι ο Χριστός είχε αναστηθεί. Από τότε κάθε Πάσχα βάφουμε κόκκινα αυγά.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Οrazi, η γάτα

Αυτός ο γλυκούλης γάτος ονομάζεται Orazi. Το αξιοπερίεργο με αυτόν είναι ότι ζυγίζει 16 κιλά(τόσο ζυγίζει και ένα 2-χρονο παιδί).Ζυγίζει περίπου 12 κιλά περισσότερο από ένα συνηθισμένο γάτο της ράτσας του.
Δεν έχει διευκρινιστεί αν ο Orazi έχει κάποιο πρόβλημα υγείας ή έφτασε σε αυτή τη κατάσταση γιατί η ιδιοκτήτρια του (Laura Santarelli) τον μπούκωνε συνέχεια- sorry αλλά αυτή είναι η κατάλληλη έκφραση...
Κι όμως ο Orazi δεν είναι ο πιο παχύσαρκος γάτος. Το 2004, ένας βρετανός γάτος, ο Sam, ζυγίστηκε στα 16.3 κιλά τα οποία είχε πάρει από τα πατατάκια,τα κέικ και τα γλυκά που τον τάϊζε ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης του και απο την έλλειψη γυμναστικής. Αλλά, η πιο παχιά γάτα που έχει καταγραφεί έρχεται απο τη Minnesota των Η.Π.Α. και ζύγιζε 18.5 κιλά.
Το βιβλίο Guinness έχει σταματήσει να κατατάσσει σε λίστες τα πιο παχύσαρκα ζώα, επειδή πολλοί ιδιοκτήτες τα ανάγκαζαν να τρώνε για να μπούμε στο συγκεκριμένο βιβλίο.

Τελείωσε και αυτό...

Σήμερα ήταν μία αρκετά δύσκολη μέρα. Ο λόγος; Τελείωσα τη πρακτική. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα γιατί ενώ έγινε ένα ακόμα βήμα για την απόκτηση του πτυχίου, ήμουν στεναχωρημένη.
Ενώ ήξερα οτι ήταν η τελευταία μέρα και φαινόταν οτι δε θα με επηρεάσει, στο τέλος ήμουν χάλια. Το περιβάλλον ήταν καλό, τα παιδιά καλά, γνώσεις σχετικές με το ADSL πήραμε. Αυτοί οι 6 μήνες πέρασαν πολύ γρήγορα, εύκολα και ωραία. Δε το κρύβω οτι πολλές φορές εκνευρίστηκα, ήμουν έτοιμη να ρίξω κάνα γαλλικό αλλά και η ατμόσφαιρα που υπήρχε με τα άλλα παιδιά ήταν το κάτι άλλο. Πήγαινα εκεί πέρα και ξεχνιόμουν από τα προβλήματα στο σπίτι και στα προσωπικά. Ακόμα και τα λεφτά ήταν καλά, αν σκεφτείς οτι ήταν η πρώτη φορά που έβγαζα δικά μου χρήματα.
Τώρα, το μόνο που μου μένει είναι να τελειώσω την εργασία, να πάρω το πτυχίο και απο εκεί και πέρα βλέπουμε..

ΗΤΑΝ ΩΡΑΙΟ ΟΣΟ ΚΡΑΤΗΣΕ..

Back To Reality!!

Γύρισα το απόγευμα απο τις μίνι διακοπούλες που είχα πάει. Ωραία ήταν, χαλάρωση, καφές και βόλτες.. Πήγα και στη Βουλγαρία στο Bansko, σ' ένα βουνό που πηγαίνουν άνθρωποι απο όλη την Ευρώπη και κάνουν σκί. Απλά μαγικά.. Βέβαια, πολύ κρύο και όλο το χιόνι μου ξύπνησε κακές μνήμες. Έτσι ούτε που σκέφτηκα να δοκιμάσω(καλά το σκέφτηκα αλλά μετά μου πέρασε..). Πάντως, γενικά πέρασαν πολύ γρήγορα αυτές οι μέρες, με καλή παρέα, πολύ γέλιο και ξενύχτι.
Απο εδώ και πέρα ξεκινάμε και πάλι το παλιό πρόγραμμα, με πρωινό ξύπνημα(το μισώ!!!) και την αθηναϊκή τρέλα..Καλώς με βρήκατε βρε!!!

Πάμε Χαβάη

Επειδή δεν είμαι και πολύ καλά αλλά ετοιμάζομαι να την κάνω για 5 μέρες απο την Αθήνα, σας αφήνω με ένα τραγούδι με το οποίο έχει γίνει πανικός.Φυσικά σε μια πιο περίεργη version του videoclip.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!!

Σήμερα, συναντήθηκα με κάτι παιδιά από το ΤΕΙ. Μου είπαν οτι ήθελαν βοήθεια σε κάτι μαθήματα για όλο το τρέχον εξάμηνο. Αποφάσισα να τους βοηθήσω(ναι, με το αζημίωτο...). Αυτό σημαίνει 10 ώρες τη βδομάδα, μόνο απογεύματα επειδή το πρωί έχω τη δουλειά και μαζί και η πτυχιακή, η οποία ομολογουμένως έχει μείνει πίσω.
Θεωρώ οτι θα είναι αρκετά δύσκολα, γιατί θα βγει ένα αρκετά πιεστικό πρόγραμμα και επειδή πρέπει παράλληλα να ξαναδιαβάσω τα μαθήματα για να τα θυμηθώ.

Όμως, είμαι αισιόδοξη γιατί πιστεύω οτι θα καταφέρω να αντεπεξέλθω και οτι θα φτάσουμε το στόχο μας, να περάσουν τα παιδιά τα μαθήματα. Ακουγόντουσαν με πολλή όρεξη για διάβασμα και έτοιμοι να κάνουν ό,τι χρειάζεται. Άντε να δούμε... Εύχομαι και στους τρεις μας:

Χιονίζει!!!!!

Αχ τι ωραία που είναι τώρα που χιονίζει και είμαι σπίτι.Δεν είναι καιρός για να βγαίνουμε έξω..Λέτε να το στρώσει για τα καλά και να μη μπορούμε αύριο να πάμε για δουλειά;Μακάρι...
Update: Τελικά ξεκίνησα να πάω στη δουλειά. Σχεδόν με το που βγαίνω απο το σπίτι τρώω μια ωραιότατη τούμπα-ακόμα πονάω.Σα καρπούζι έσκασα με τον πισινό(να το πούμε κόσμια)..Όταν έφτασα στη δουλειά, μετά απο πολύ πατινάζ, ανακάλυψα οτι δεν ήταν κανένας ανώτερος, κάθησα, μίλησα με κάτι παιδιά, έφτιαξα ένα καφεδάκι και γύρω στις 12 πήρα το δρόμο του γυρισμού. Συνέχισα να κάνω πατινάζ σε όλη τη διάρκεια του δρόμου και, αφού μου παρέδωσαν το χρυσό μετάλλιο στο άθλημα που μου άξιζε, έφτασα σπίτι.
Σε αυτό το σημείο, θέλω να ευχαριστήσω έναν άγνωστο που γραπώθηκα το πρωί, χωρίς να τον ξέρω και έτσι έφτασα στο μετρό και τον Κώστα απο τη δουλειά που με βοήθησα να φτάσω απο τη δουλειά μέχρι το μετρό του Ευαγγελισμού.Χωρίς αυτούς νομίζω οτι οι τούμπες θα είχαν αυξηθεί δραματικά..

Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης

Το είδα καθώς χάζευα σε ορισμένα sites και απλά το παραθέτω....

Ήταν όλοι τους παιδιά μου

Χθες το απόγευμα πήγα θέατρο. Όσοι διαβάζουν το blog μου ίσως θυμούνται οτι είχα στο μυαλό μου καιρό τώρα να πάω να παρακολουθήσω τη συγκεκριμένη παράσταση.
Το έργο είναι του Άρθουρ Μίλλερ. Παίζουν Κώστας Καζάκος, Αφροδίτη Γρηγοριάδου(η μητέρα της Κοραλίας Καράντη), Κωνσταντίνος Καζάκος, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Ιωσήφ Μαρινάκης, Γεράσιμος Μιχέλης και άλλοι, των οποίων τα ονόματα δε ξέρω.
Ο Τζο Κέλλερ(Κώστας Καζάκος), ένας αμερικάνος εργοστασιάρχης, ζεί πλουσιοπάροχα με την γυναίκα και το παιδί του. Το μόνο που σκιάζει την οικογενειακή γαλήνη είναι ο θάνατος του μεγάλου γιου Λάρρυ που ήταν πιλότος και σκοτώθηκε στο πόλεμο. Η μητέρα της οικογένειας(Αφροδίτη Γρηγοριάδου) αρνείται να πιστέψει οτι ο γιός της είναι νεκρός και πιστεύει οτι θα γυρίσει. Ο Τζό έχει κατηγορηθεί για προμήθεια ελαττωματικών κεφαλών αεροπλάνων στη διάρκεια του πολέμου με αποτέλεσμα να στείλει ανυποψίαστους πιλότους στο θάνατο.Ωστόσο αθωώθηκε και φυλακίστηκε ο συνέταιρος του, του οποίου η οικογένεια έφυγε για να γλυτώσει από τα σχόλια. Ο Κρις(Κωνσταντίνος Καζάκος), ο μικρός γιος της οικογένειας, καλεί την Αν(Αλεξάνδρα Παλαιολόγου), πρώην αρραβωνιαστικιά του Λάρρυ και κόρη του πρώην συνεργάτη του, να περάσει μερικές μέρες στο σπίτι ώστε να της ζητήσει να τον παντρευτεί. Αντίθετος όμως στη σχέση αυτή είναι ο Τζόρτζ(Ιωσήφ Μαρινάκης), ο αδελφός της Άν, ο οποίος έχει μια διαφορετική θεωρία για το τί έγινε με τις ελαττωματικές κεφαλές των αεροπλάνων.
Το έργο είναι πολύ ωραίο. Ο Κώστας Καζάκος και η Αφροδίτη Γρηγοριάδου δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας. Φυσικά και δεν θα γελάσετε αλλά αν έχετε λίγο ελεύθερο χρόνο και βαρεθήκατε τα ίδια και τα ίδια είναι μια πολλή καλή πρόταση. Η παράσταση στεγάζεται στο θέατρο Τζένη Καρέζη.

Απίθανα στο ζωικό βασίλειο

Τρία βίντεο που ξεχώρισα απο το ΥouΤube. Όλα γλυκά και χιουμοριστικά με το δικό τους τρόπο.

Scrooge Mc Duck

Άκουσα αυτό το τραγούδι στη σειρά "Υπέροχα Πλάσματα" που προβάλλεται από τον Alpha. Ένα τραγούδι που περιέχει χιούμορ, φαντασία και φυσικά πολλούς ήρωες που μας συντρόφευαν στα παιδικά μας χρόνια(δηλαδή μέχρι και σήμερα γκούχου γκούχου..). Με πολλή ωραία μουσική και ανεβαστικό.
Η Μάρω Μαρκέλλου είναι μια νέα τραγουδοποιός, μόλις 22 ετών, και όποιος θέλει να ακούσει και άλλα τραγούδια της μπορεί να επισκεφθεί τη σελίδα της στο myspace.

Lyrics

Όταν η όλιβ θα γίνει χοντρή
και του σπορ μπίλλυ αδειάσει το βαλιτσάκι
η γιαγιά ντακ όταν πέσει νεκρή
και γίνει ο ποπάι αλλεργικός στο σπανάκι.

Όταν ο σκρούτζ κεράσει το μαγαζί
κι ο οβελίξ όταν αδυνατίσει
θα 'μαστε τότε μαζί
και κανένας δε θα μας χωρίσει.

Θα σε παπιοαγαπώ, όπως τον ντόναντ η νταίζυ
κι εγώ σαν κορίτσι που παίζει με ξανθιές μπίμπι μπο.
Θα σε ποντικοερωτευτώ, θα'μαστε μίκυ και μίνι
και μες στου έρωτα το καμίνι θα ξαναβαφτιστώ.

Κι ο πιτερ παν να πετάει τους ντάλτον πάνω στο λούκυ λουκ
κι ο αστερίξ να χτυπάει με πέτρες τον κάπτεν χουκ.

Όταν οι μουργόλυκοι γίνουν καλοί
και ο μίκυ μάους θα φάει ισόβια
μαζί με το γκαστόνε στο ίδιο κελλί
και η στρουμφίτα γίνει μηχανόβια.

Όταν ο καστράτο θα είναι ικανός
και ο μπαγκς μπάννυ δεν τρώει καρότα
ο μαύρος πιτ όταν γίνει λευκός
τότε θα είμαστε όπως πρώτα.

Θα σε παπιοαγαπώ, όπως τον ντόναλντ η νταίζυ
κι εγώ σαν κορίτσι που παίζει με ξανθιές μπίμπι μπο.
Θα σε ποντικοερωτευτώ, θα'μαστε μίκυ και μίνι
και μες στου έρωτα το καμίνι θα ξαναβαφτιστώ.

Ο παπαστρουμφ κι ο τουίτι να ψάχνουν το νέμο παντού
μες στα στενά του μίκυ σίτυ μα να βρίσκουν το σκούμπι ντου.

Με μαρία χοακίνα και σιρίλο στο "καρουζέλ"
θα τρώμε μαζί δρακουλίνια για να μη μας βρει ο δρακουμέλ.
Θα σου αγοράσω ένα σπίτι χλιδάτο από πλέι μομπίλ
για να γυρνάμε απ'τις βόλτες τα βράδια με το μπατμομπίλ.

Runaway 2: Dream Of The Turtle

Οι χαρακτήρες του παιχνιδιού.

Χθές το βράδυ τελείωσα το συγκεκριμένο παιχνίδι. Όσοι ξέρουν τις προτιμήσεις μου θα υποψιάζονται οτι ανήκει στη κατηγορία των Adventures. Έχοντας παίξει και τον πρώτο τίτλο της σειράς δεν υπήρχε περίπτωση να μη παίξω τη συνέχεια, αν και άργησα γιατί κάθε φορά που το θυμόμουν δεν είχαμε χώρο στο δίσκο.
Ο ήρωας είναι και πάλι ο Brian Basco και πάει διακοπές με την αγαπημένη του Gina Timmins (την οποία γνώρισε στο πρώτο τίτλο της σειράς) στη Χαβάη.Η Ginna τον πιέζει να πάνε εκδρομή στο μικρό νησάκι Μάλα με έναν ηλικιωμένο σαν πιλότο και με ένα υδροπλάνο στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Το υδροπλάνο χαλάει και για να σώσει ο Brian τη Ginna της δίνει το μοναδικό αλεξίπτωτο και την ρίχνει σε μια λίμνη. Τελικά, το υδροπλάνο καταλήγει στη ζούγκλα και ο Brian είναι μόνος αφου έχει χαθεί και ο γέρος. Ο στόχος του Brian είναι να βρει τη Ginna και να φύγουν απο αυτό το νησί, στο οποίο έχουν κάνει κατάληψη κάτι στρατιώτες για ένα project, το οποίο κρατάνε σαν επτασφράγιστο μυστικό.
Οι γρίφοι είναι καλοί, το σενάριο έχει χιούμορ και τα γραφικά πλουσιοπάροχα και εντυπωσιακά. Μη νομίζετε οτι όλο το παιχνίδι εξελίσσεται σε αυτό το νησί. Υπάρχει ταξίδι στο χώρο αλλά και στο χρόνο. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν τη προσωπική τους τρέλα και φυσικά βλέπουμε και πολλούς απο το πρώτο Runaway.
Το μόνο μειονέκτημα που βρήκα; Το τέλος...Δεν είναι ένα ολοκληρωμένο τέλος. Σου δείχνει οτι κέρδισες τη μάχη και όχι τον πόλεμο αφού σε προετοιμάζει για το τρίτο τίτλο του παιχνιδιού όπου θα σώσεις (ελπίζω)τη κοπέλα του Brian..

Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει.. :)

Αν έχεις τύχη, διάβαινε...

Λένε οτι όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις(ά ρε Paulo Coelho με τα ωραία σου..). Όμως δε σας έχει τύχει να θέλετε κάτι, να προσπαθείτε να το πετύχετε και να μην συμβαίνει με τίποτα; Και αυτό να οφείλεται καθαρά στην τύχη..Εσείς να κάνετε τα πάντα και απλά να μην είστε την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος;Δηλαδή, το σύμπαν μάλλον να συνωμοτεί για το αντίθετο απο αυτό που θές;
Άρα, μήπως η τύχη παίζει μαζί μας; Μήπως κάποια πράγματα είναι προγραμματισμένα να γίνουν ή να μη γίνουν ό,τι και να κάνεις; Δηλαδή η μοίρα του καθενός είναι γραμμένη;(" Όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο και κανένας δεν μπορεί να τ' αποφύγει δεν υπάρχει θεωρία ούτε τρένα ούτε πλοία κι ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί")Και τότε, γιατί το παλεύουμε; Γιατί χωλοσκάμε; Υπάρχουν γεγονότα,τα οποία θα γίνουν σίγουρα και άλλα τα οποία είναι στο χέρι σου και στις επιλογές σου αν θα συμβούν;
Εγώ, με την ελάχιστη εμπειρία που έχω, θα έλεγα οτι τελικά μπορούμε να επηρεάσουμε την τύχη μας στο ελάχιστο. Άν και θα ήθελα να πιστεύω οτι τίποτα δεν είναι γραμμένο για τη μοίρα του ανθρώπου. Ότι αν προσπαθήσω κάτι πολύ, θα το καταφέρω και οτι δεν υπάρχει κάποιο "σενάριο" για το πώς θα διαμορφώθει η ζωή μου.

Καλή χρονιά!!!!

Καλή Χρονιά και Χρόνια Πολλά σε όλους με υγεία!!
Να βρείτε ό,τι ποθείτε..